(آیه 30) مردم مصر به حکم این که در آن زمان نیز نسبتاً متمدن وباسواد بودند گفتگوهاى مورخان را درباره اقوام پیشین، اقوامى همچون قوم نوح وعاد وثمود که سرزمین آنها غالباً فاصله زیادى از آنها نداشت شنیده بودند، واز سرنوشت دردناک آنها کم وبیش خبر داشتند.
لذا مؤمن آل فرعون بعد از آن که با نقشه قتل موسى به مخالفت پرداخت وبا مقاومت سرسختانه فرعون روبرو شد که دستور قبل را مجدداً تأیید کرد به این فکر افتاد که این بار دست این قوم سرکش را گرفته وبه اعماق تاریخ پیشینیان ببرد، شاید بیدار شوند ودر تصمیم خود تجدید نظر کنند. آیه مى گوید: «آن مرد باایمان گفت: اى قوم من! من بر شما از روزى همانند روز (عذاب) اقوام پیشین بیمناکم» (وَقالَ الَّذى آمَنَ یا قَوْمِ اِنّى اَخافُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الاَْحْزابِ).
(آیه 31) سپس به شرح این سخن پرداخت وگفت: «واز عادتى همچون عادت قوم نوح وعاد وثمود وکسانى که بعد از آنها بودند» از شرک وکفر وطغیان بیمناکم (مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوْح وَعاد وَثَمُودَ وَالَّذینَ مِنْ بَعْدِهِمْ).
آیا دلیلى دارید که این گونه عذابهاى الهى دامانتان را نخواهد گرفت؟ مگر آنها چه کرده بودند که آن چنان گرفتار شدند؟ جز این که در برابر دعوت پیامبران الهى ایستادند وگاهى پیامبران را کشتند، ویا تکذیب کردند؟
ولى بدانید هر چه بر سر شما آید از ناحیه خود شماست «چرا که خداوند ظلم وستمى بر بندگانش نمى خواهد» (وَمَااللهُ یُریدُ ظُلْمًا لِلْعِبادِ).
(آیه 32) سپس افزود: «اى قوم! من بر شما از روزى مى ترسم که مردم یکدیگر را صدا مى زنند» از هم یارى مى طلبند وصدایشان به جایى نمى رسد! (وَیا قَوْمِ اِنّى اَخافُ عَلَیْکُمْ یَوْمَ التَّنادِ).
«یَوْمَ التَّناد» مفهومش «روز ندا دادن یکدیگر» است، واین تعبیر نشانه نهایت عجز وبیچارگى است در زمانى که کارد به استخوان مى رسد، وافرادى که دستشان از همه جا بریده یکدیگر را صدا مى کنند وفریادشان به جایى نمى رسد.
در این جهان نیز «یَوْمَ التَّناد» فراوان است، روزهایى که عذاب الهى نازل مى شود، بُحرانها وحوادث سخت همه را تحت فشار قرار مى دهد، وپناهگاهى مى جویند اما پناهگاهى وجود ندارد، وهمه فریاد مى کشند!
(آیه 33) این آیه در تفسیر یوم التناد مى گوید: «روزى که روى مى گردانید وفرار مى کنید، اما هیچ پناهگاه ونگهدارنده اى در برابر عذاب الهى براى شما نیست» (یَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرینَ مالَکُمْ مِنَ اللهِ مِنْ عاصِم).
«آرى! کسى را که خدا (بر اثر اعمالش) گمراه ساخته هدایت کننده اى براى او نیست» (وَمَنْ یُضْلِلِ اللهُ فَمالَهُ مِنْ هاد).
آنها در این دنیا از طریق هدایت گمراه مى شوند ودر حجابى از جهل وضلالت فرو مى روند، ودر آخرت از طریق بهشت ونعمتهاى الهى گمراه خواهند شد.
