(آیه 12) به دنبال بحث از مواهبى که خدا به داوود داده بود سخن را به فرزندش سلیمان مى کشاند، واز سه موهبت بزرگ ـ که از عوامل مهم اداره یک کشور پهناور است ـ بحث مى کند، مى فرماید: «و براى سلیمان باد را مسخّر ساختیم که صبحگاهان مسیر یک ماه را مى پیمود وعصرگاهان مسیر یک ماه را»! (وَلِسُلَیْمنَ الرّیحَ غُدُوُّها شَهْرٌ وَرَواحُها شَهْرٌ).
جالب این که براى پدر جسم خشن وفوق العاده محکمى یعنى آهن را مسخّر مى کند وبراى فرزند موجود بسیار لطیف! ولى هر دو کار سازنده واعجازآمیزند.
در این که باد چگونه دستگاه سلیمان (کرسى یا فرش او را) به حرکت در مى آورد، بر ما روشن نیست، همین قدر مى دانیم هیچ چیز در برابر قدرت خدا مشکل وپیچیده نمى باشد.
سپس به دومین موهبت الهى نسبت به سلیمان اشاره کرده، مى گوید: «وبراى او چشمه مس (مذاب) را روان ساختیم»! (وَاَسَلْنا لَهُ عَیْنَ الْقِطْرِ).
چگونگى این امر نیز دقیقاً بر ما روشن نیست، همین اندازه مى دانیم که از الطاف الهى درباره این پیامبر بزرگ بود.
وبالأخره به بیان سومین موهبت پروردگار نسبت به سلیمان یعنى تسخیر گروه عظیمى از جن پرداخته، چنین مى گوید: «وگروهى از جن پیش روى او به اذن پروردگار برایش کار مى کردند» (وَمِنَ الْجِنِّ مَنْ یَعْمَلُ بَیْنَ یَدَیْهِ بِاِذْنِ رَبِّه).
«وهرگاه کسى از آنها از فرمان ما سرپیچى مى کرد او را با آتشِ سوزان مجازات مى کردیم» (وَمَنْ یَزِغْ مِنْهُمْ عَنْ اَمْرِنا نُذِقْهُ مِنْ عَذابِ السَّعیرِ).
(آیه 13) در این آیه به بخشى از کارهاى مهم تولیدى گروه جن که به فرمان سلیمان انجام مى دادند اشاره کرده، چنین مى گوید: «سلیمان هرچه مى خواست از معبدها، وتمثالها، وظرفهاى بزرگ غذا که همچون حوض هاى بزرگ بود، ودیگهاى عظیم ثابت براى او تهیه مى کردند» (یَعْمَلُونَ لَهُ ما یَشاءُ مِنْ مَحاریبَ وَتَماثیلَ وَجِفان کَالْجَوابِ وَقُدُور راسِیات).
که بخشى از آنها مربوط به مسائل معنوى وعبادى بود، وبخشى با نیازهاى جسمانى انسانها وجمعیت عظیم لشکریان وکارگزارانش تناسب داشت.
در پایان آیه، بعد از ذکر این مواهب خداوند خطاب به دودمان حضرت داوود کرده، مى فرماید: «اى آل داوود! شکرگزارى کنید» (اِعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُکْرًا).
«اما عده کمى از بندگان من شکرگزارند»! (وَقلیلٌ مِنْ عِبادِىَ الشَّکُورُ).
منظور از شکرگزارى در اینجا «شکر در عمل» است یعنى; استفاده از مواهب در مسیر همان اهدافى که به خاطر آن آفریده واعطا شده اند، ومسلم است کسانى که مواهب الهى را عموماً در جاى خود به کار گیرند اندکى بیش نیستند.
(آیه 14) این آیه که در عین حال آخرین سخن پیرامون «سلیمان» در اینجا است، از مرگ عجیب وعبرت انگیر این پیامبر بزرگ خدا سخن مى گوید، واین واقعیت را روشن مى سازد که پیامبر با آن عظمت، وحکمرانى با آن قدرت وابهت، چگونه به آسانى جان به جان آفرین سپرد.
مى فرماید: «هنگامى که مرگ را براى سلیمان مقرر کردیم کسى مردم را از مرگ او آگاه نساخت، مگر جنبنده اى از زمین که عصاى او را مى خورد» تا عصا شکست وپیکر سلیمان فرو افتاد (فَلَمّا قَضَیْنا عَلَیْهِ الْمَوْتَ مادَلَّهُمْ عَلى مَوْتِه اِلاّ دابَّةُ الاَْرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَاَتَهُ).
لذا بعد از آن مى افزاید: «هنگامى که سلیمان فرو افتاد جنیان فهمیدند که اگر از غیب آگاه بودند در عذاب خوارکننده باقى نمى ماندند» (فَلَمّا خَرَّ تَبَیَّنَتِ الْجِنُّ اَنْ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ الْغَیْبَ ما لَبِثُوا فِى الْعَذابِ الْمُهـینِ).
یعنى; تا آن زمان گروه جن از مرگ سلیمان آگاه نبودند وفهمیدند که اگر از اسرار غیب آگاه بودند در این مدت در زحمت ورنج کارهاى سنگین باقى نمى ماندند.
