(آیه 31) در آیات قبل سخن از بهانه جوئیهاى مشرکان در برابر دعوت پیامبران بود، در اینجا به یکى دیگر از بهانه هاى واهى وبى اساس آنان اشاره کرده، مى فرماید: «وگفتند: چرا این قرآن بر مرد بزرگ و(ثروتمندى) از این دو شهر (مکّه وطائف) نازل نشده است»؟! (وَقالُوا لَوْلا نُزِّلَ هذَا الْقُرْآنُ عَلى رَجُل مِنَ الْقَرْیَتَیْنِ عَظیم).

(آیه 32) قرآن مجید براى کوبیدن این طرز تفکر زشت وخرافى پاسخهاى دندان شکنى مى دهد: ودیدگاه الهى واسلامى را کاملا مجسم مى سازد، نخست مى گوید: «آیا آنها رحمت پروردگارت را تقسیم مى کنند»؟! (اَهُمْ یَقْسِمُونَ رَحْمَتَ رَبِّکَ). تا به هرکس بخواهند نبوت بخشند، وکتاب آسمانى بر او نازل کنند.

از این گذشته اگر تفاوت واختلافى از نظر سطح زندگى در میان انسانها وجود دارد هرگز دلیل تفاوت آنها در مقامات معنوى نیست، بلکه: «ما معیشت آنها را در حیات دنیا در میانشان تقسیم کردیم وبعضى را براى بعضى برترى دادیم تا یکدیگر را مسخر کرده» وبا هم تعاون نمایند (نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فى الْحَیوةِ الدُّنْیا وَرَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْض دَرَجات لِیَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضًا سُخْرِیًّا).

آنها فراموش کرده اند که زندگى بشر یک زندگى دسته جمعى است، واداره این زندگى جز از طریق تعاون وخدمت متقابل امکان پذیر نیست.

«ورحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع آورى مى کنند (از مال وجاه ومقام) برتر وبهتر است» (وَرَحْمَتُ رَبِّکَ خَیْرٌ مِمّا یَجْمَعُونَ).

بلکه تمام این مقامها وثروتها در برابر رحمت الهى وقرب پروردگار به اندازه بال مگسى وزن وقیمت ندارد.