(آیه 49) در این آیه براى نشان دادن این واقعیت که هرگونه نعمت ورحمت در این عالم از سوى خداست، وکسى از خود چیزى ندارد، به یک مسأله کلى ویک مصداق روشن آن اشاره کرده، مى فرماید: «مالکیت وحاکمیت آسمانها وزمین از آنِ خداست هرچه را بخواهد مى آفریند» (لِلّهِ مُلْکُ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ یَخْلُقُ مـا یَشاءُ).

نمونه روشنى از این واقعیت که هیچ کس از خود چیزى ندارد، وهرچه هست از ناحیه اوست این که: «به هرکس اراده کند دختر مى بخشد وبه هرکس بخواهد پسر» (یَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ اِناثًا وَیَهَبُ لِمَنْ یَشاءُ الذُّکُورَ).

(آیه 50) «یا (اگر بخواهد) پسر ودختر ـهر دوـ به آنها مى دهد،وهرکس را بخواهد عقیم وبى فرزند مى گذارد» (اَوْ یُزَوِّجُهُمْ ذُکْرانًا وَاِناثًا وَیَجْعَلُ مَنْ یَشاءُ عَقیمًا).

وبه این ترتیب مردم به چهار گروه تقسیم مى شوند: آنهایى که تنها پسر دارند ودر آرزوى دخترى هستند، وآنها که دختر دارند ودر آرزوى پسرى، وآنها که هر دو را دارند، وگروهى که فاقد هرگونه فرزندند وقلبشان در آرزوى آن پر مى کشد.

تعبیر به «یَهَبُ» (مى بخشد) دلیل روشنى است که هم دختران هدیه الهى هستند وهم پسران، وفرق گذاشتن میان این دو از دیدگاه یک مسلمان راستین صحیح نیست، هر دو «هبه» او مى باشند.

به هرحال نه تنها در موضوع تولد فرزندان که در همه چیز مشیت خداوند حاکم مطلق است، واو قادرى است آگاه وحکیم که علم وقدرتش با هم قرین است، لذا در پایان آیه مى افزاید: «او دانا وقادر است» (اِنَّهُ عَلیمٌ قَدیرٌ).