(آیه 7) لحن آیات پیشین نشان مى داد که این آیات هنگامى نازل شده که مسلمانان در اقلیت ومحرومیت بودند، ودشمنان در اوج قدرت.
وبه دنبال آن آیات بعد در حقیقت براى این نازل شده که به مؤمنان راستین بشارت دهد که شما هرگز تنها نیستید.
مى فرماید: «فرشتگانى که حاملان عرشند وآنها که در گِرداگِرد آن (طواف مى کنند) تسبیح وحمد پروردگارشان را مى گویند وبه او ایمان دارند وبراى مؤمنان استغفار مى کنند» (اَلَّذینَ یَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَیُؤْمِنُونَ بِه وَیَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذینَ آمَنُوا).
گفتار آنها این است که مى گویند: «پروردگارا! رحمت وعلم تو همه چیز را فراگرفته (تو از گناهان بندگانت باخبرى ونسبت به آنها رحیمى خداوندا!) آنها را که توبه کرده اند وراه تو را پیروى مى کنند بیامرز وآنها را از عذاب دوزخ نگاه دار» (رَبَّنا وَسِعْتَ کُلَّ شَىْء رَحْمَةً وَعِلْمًا فَاغْفِرْ لِلَّذینَ تابُوا وَاتَّبَعُوا سَبیلَکَ وَقِهِمْ عَذابَ الْجَحیمِ).
این آیه از یک سو به مؤمنان مى گوید تنها شما نیستید که عبادت خداوند مى کنید، وتسبیح وحمد او را مى گویید، قبل از شما مقربترین فرشتگان خداوند وحاملان وطواف کنندگان عرش خدا حمد وتسبیحش مى گویند.
از سوى دیگر به کفار هشدار مى دهد که ایمان آوردن یا نیاوردن شما مهم نیست، خدا نیازى به ایمان کسى ندارد.
واز سوى سوم به مؤمنان آگاهى مى دهد که شما در این جهان تنها نیستید ـهرچند در محیط زندگى خود در اقلیت باشیدـ نیرومندترین قدرتهاى غیبى عالم پشتیبان شما ودعاگوى شما هستند.
(آیه 8) در این آیه در ادامه دعاهاى حاملان عرش درباره مؤمنان مى افزاید: «پروردگارا! آنها را در باغهاى جاویدان بهشت که به آنها وعده فرموده اى وارد کن» (رَبَّنا وَاَدْخِلْهُمْ جَنّاتِ عَدْن الَّتى وَعَدْتَهُمْ).
«وهمچنین از پدران وهمسران وفرزندانشان هرکدام که صالح بودند» (وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَاَزْواجِهِمْ وَذُرِّیّاتِهِمْ).
چرا «که تو توانا وحکیمى» (اِنَّکَ اَنْتَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ).
وعده الهى که در این آیات به آن اشاره شده همان وعده اى است که بارها خداوند بهوسیله پیامبران به مردم داده است.
تقسیم مؤمنان به دو گروه بیانگر این واقعیت است که گروهى در ردیف اول قرار دارند، ودر پیروى اوامر خداوند کاملا کوشا هستند، اما گروه دیگرى در این حد نیستند امام به خاطر پیروى نسبى از گروه اول وانتسابشان به آنها نیز مشمول دعاى فرشتگانند.
(آیه 9) سپس آنها در چهارمین دعایشان در حق مؤمنان چنین مى گویند: «وآنها را از بدیها نگاهدار که هرکس را در آن روز از بدیها نگاهدارى مشمول رحمتت ساخته اى» (وَقِهِمُ السَّیِّئاتِ وَمَنْ تَقِ السَّیِّئاتِ یَوْمَئِذ فَقَدْ رَحِمْتَهُ).
وبالأخره دعاى خود را با این جمله پرمعنى پایان مى دهند: «واین است همان رستگارى عظیم» (وَذلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ).
چه فوز ونجاتى از این برتر که گناهان انسان بخشوده شود، عذاب وبدیها از او دور گردد، مشمول رحمت الهى شود، ودر بهشت جاویدانش قدم بگذارد وبستگان مورد علاقه اش نیز به او ملحق گردند.
