(آیه 161) در آیات پیشین سخن از معبودهاى مختلف مشرکین به میان آمد، قرآن همین مسأله را تعقیب کرده، نخست این بحث را به میان مى آورد که وسوسه هاى شما بت پرستان در دلهاى پاکان ونیکان اثرى ندارد، وتنها قلوب آلوده وارواح دوزخى ومتمایل به فساد شماست که خود را تسلیم این وسوسه ها مى سازد، مى فرماید: «شما وآنچه را پرستش مى کنید...» (فَاِنَّکُمْ وَمـا تَعْبُدُونَ).
(آیه 162) «هرگز نمى توانید کسى را (با آن) فریب دهید» وبا فتنه وفساد از خداوند منحرف سازید (ما اَنْتُمْ عَلَیْهِ بِفاتِنینَ).
(آیه 163) «مگر آنها که در آتش دوزخ وارد مى شوند»! (اِلاّ مَنْ هُوَ صالِ الْجَحیمِ).
(آیه 164) بعد از این سه آیه که مسأله اختیار انسانها را در برابر فتنه جوئى واغواگرى بت پرستان روشن مى سازد، ضمن سه آیه دیگر از مقام والاى فرشتگان خدا سخن مى گوید، همان فرشتگانى که بت پرستان آنها را دختران خدا مى پنداشتند، وجالب این که سخن را از زبان خود آنها بیان کرده، مى گوید: «وهیچ یک از ما نیست جز آنکه مقام معلومى دارد» (وَما مِنّا اِلاّ لَهُ مَقامٌ مَعْلُومٌ).
(آیه 165) «وما همگى (براى اطاعت فرمان خداوند به صف ایستاده ایم» وچشم بر امر او داریم (وَاِنّا لَنَحْنُ الصّافُّونَ).
(آیه 166) «وما همه تسبیح گوى او هستیم»، واو را از آنچه لایق ذات پاکش نیست منزه مى شمریم (وَاِنّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ).
آرى! ما بندگانیم که جان ودل برکف داریم، همواره چشم بر امر، وگوش بر فرمانش سپرده ایم، ما کجا وفرزندى خدا کجا؟
در حقیقت آیات سه گانه فوق به سه قسمت از صفات فرشتگان اشاره مى کند: نخست این که هرکدام رتبه ومنزلتى دارند که از آن تجاوز نمى کنند.
دیگر این که آنها دائماً آماده اطاعت فرمان خدا در عرصه آفرینش واجراى اوامر او در پهنه عالم هستى هستند.
سوم این که آنها پیوسته تسبیح خدا مى گویند واو را از آنچه لایق مقامش نیست منزه مى شمرند.
(آیه 167) سپس در چهار آیه دیگر به یکى از عذرهاى ناموجه این مشرکان در ارتباط با همین مسأله بت پرستى ومطالب دیگر اشاره کرده وپاسخ مى دهد، مى فرماید: «آنها پیوسته مى گفتند:» (وَاِنْ کانُوا لَیَقُولُونَ).
(آیه 168) اگر یکى از کتابهاى پیشینیان نزد ما بود» (لَوْ اَنَّ عِنْدَنا ذِکْرًا مِنَ الاَْوَّلینَ).
(آیه 169) «به یقین ما بندگان مخلص خدا بودیم» (لَکُنّا عِبادَاللهِ الْمُخْلَصینَ).
این همه از بندگان مخلص وآنان که خدایشان خالص کرده است سخن مگوى، وپیامبران بزرگى همچون نوح وابراهیم وموسى وغیر آنها را به رخ ما مکش، ما هم اگر مشمول لطف خدا شده بودیم ویکى از کتب آسمانى بر ما نازل مى شد، در زمره این بندگان مخلص بودیم!
(آیه 170) این آیه مى گوید این آرزوى آنها هم اکنون جامه عمل به خود پوشیده وبزرگترین کتاب آسمانى خدا «قرآن مجید» بر آنان نازل شده، اما این دروغ پردازان پرادعا «به آن کافر شدند (واز در مخالفت وانکار ودشمنى درآمدند) ولى به زودى (نتیجه کار خود را) خواهند دانست» (فَکَفَرُوا بِه فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ).
