(آیه 41) در این آیه سخن از حاکمیت خدا بر مجموعه آسمانها وزمین است، ودر حقیقت بعد از نفى دخالت معبودهاى ساختگى در جهان هستى به اثبات توحید خالقیت وربوبیت پرداخته، مى فرماید: «خداوند آسمانها وزمین را نگاه مى دارد تا از نظام خود منحرف نشوند» (اِنَّ اللهَ یُمْسِکُ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ اَنْ تَزُولا).

نه تنها آفرینش در آغاز با خداست که نگهدارى وتدبیر وحفظ آنها نیز به دست قدرت اوست، بلکه آنها هر لحظه آفرینش جدیدى دارند وفیض هستى لحظه به لحظه به آنها مى رسد، که اگر لحظه اى رابطه آنها با آن مبدأ بزرگ قطع شود راه فنا ونیستى را پیش مى گیرند.

اگر نازى کند یکدم *** فرو ریزند قالبها!

سپس به عنوان تأکید مى افزاید: «وهرگاه منحرف گردند، کسى جز او نمى تواند آنها را نگاه دارد» (وَلَئِنْ زالَتا اِنْ اَمْسَکَهُما مِنْ اَحَد مِنْ بَعْدِه).

نه بتهاى ساختگى شما، نه فرشتگان، ونه غیر آنها، هیچ کس قادر بر این کار نیست.

در پایان آیه براى این که راه توبه را به روى مشرکان گمراه نبندد واجازه بازگشت در هر مرحله به آنها دهد مى فرماید: «او بردبار وغفور است» (اِنَّهُ کانَ حَلیمًا غَفُورًا).

به مقتضاى حلمش در مجازات آنها تعجیل نمى کند وبه مقتضاى غفوریتش توبه آنها را با شرائطش در هر مرحله که باشد پذیرا مى شود.