Hicri qəməri təqvimi ilə 698-ci ildə dünyaya gəlmiş Şəmsuddin Maliki şair, ədəbiyyatçı, nəhvçi, tarixçi, sirə və hədisçidir.

Ayələrdən aydın olur ki, Allah heç vaxt sayca çoxluğu haqq-həqiqətin meyarı qərar verməmişdir. Məsələn bir ayədə deyilir: “Əgər yer üzündə olan insanların əksəriyyətinə tabe olsan, səni Allah yolundan azdırarlar. Çünki bunlar gümandan başqa bir şeyə tabe olmurlar.”

Əhli-sünnə alimlərindən bir çoxu imamın ən fəzilətli və ən üstün olmasını onun əsas şərtlərindən biri hesab etmişlər. Onlardan Əbul-Həsən Əşəri, Nəzzam, Cahiz, İbn Teymiyyə və Muhubuddin Təbəri kimi alimlərin adını çəkmək olar.

Nübbüvət məqamı Allah tərəfindən xəbər gətirməkdir, imamət məqamı isə hidayət və rəhbərlik məqamıdır, üstəlik cəmiyyətin əlindən tutmaqdır. İmamət məqamı insanları zahiri və batini cəhətdən kamala, dünya və axirət səadətinə doğru hidayət etməkdir. Bu məna “İbtila” ayəsindən gözəl şəkildə əldə olunur.

Burada Əbülhəsən Əli ibn Məhəmməd Mavərdi, Qazi Əbdül Cabbar Mötəzili, İbn Teymiyyə, Doktor Məhəmməd Xalidi Orduni, Doktor Taha Hüseyn kimi alimlərin “beyət” və “imamlıq” barəsində nəzərlərinə toxunulur.

Qurani-kərimin ayələrinə nəzər salmaqla aydın olur ki, keçmiş peyğəmbərlərin canişinləri də mütəal Allah tərəfindən təyin olunub. Məsələn, “Ənbiya” surəsinin 70-ci ayəsində deyilir ki, “Və onları insanlara imamlar – rəhbərlər qərar verdik ki, Bizim fərmanımızla (insanları) hidayət edirdilər.