Qurani-kərimin ayələrinə nəzər salmaqla aydın olur ki, keçmiş peyğəmbərlərin canişinləri də mütəal Allah tərəfindən təyin olunub. Məsələn, “Ənbiya” surəsinin 70-ci ayəsində deyilir ki, “Və onları insanlara imamlar – rəhbərlər qərar verdik ki, Bizim fərmanımızla (insanları) hidayət edirdilər.

Bir çox ayələrdə peyğəmbər günah əməldən ciddi şəkildə çəkindirilir və bu işin qiyamətdə əzaba səbəb olacağından söhbət açılır. Təbii ki, onun günah işlər görmək qabiliyyəti olmasaydı, əzab da vəd olunmazdı.

 Peyğəmbərin (s) xatəmiyyəti ilə əlaqədar dəlil olaraq istifadə olunan ayələr iki qrupdur:
1. Nübüvvətin həmişəlik olaraq sona çatdığını aşkar formada çatdıran ayələr.
 « وَلکِنْ رَسُولَ اللّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیینَ»
2. Digər dörd ayə isə Peyğəmbərdən (s) və islam şəriətindən sonra onu aradan aparacaq digər asimani kitab və ya şəriət gəlmiyəcəyinə dəlalət edir.

Həzrəti Adəmdən Həzrət Məhəmməd peyğəmbərin (s) tarixinə qədər – nəzər salsaq, başa düşərik ki, peyğəmbərlərin hər birinin bir və ya bir neçə canişini olmuşdur. Məsələn, Həzrəti Adəmin canişini Şeys, Nuhun canişini Sam, İbrahimin canişini oğlu İsmayıl, زSüleyman olmuşdur.

Peyğəmbərin əhli-beytindən və yaxınlarından söz açan bir neçə ayədə bunu görmək olar. Məsələn, Allah-taala Öz peyğəmbərinə xitab edərək buyurur: "Camaata de ki, mən sizdən ən yaxın qohum-əqrəbama qarşı məhəbbətdən başqa heç bir şey istəmirəm":
 

Peyğəmbərlərin və imamların məsum olması nəzəriyyəsi insanın zehnində bu sualı yarada bilər ki, onlar həqiqi bir insan deyil, əksinə mələyə bənzər bir varlıqlardır. Bu suala aşağıdakı iki cavabı vermək olar.  

Əhli-sünnə alimlərindən bir qrupu elə təsəvvür etmişdir ki, Peyğəmbərin (s) besəti Quranın nazil olması ilə yanaşı olmuşdur, ramazan ayında nazil olmuşdur. Lakin bu fikir aşağıda qeyd olunan dəlillərə əsasən düzgün deyildir.