Rəvayətə görə İbn Abbasla Əbuzər nəql edirlər ki, Peyğəmbər (s)-in Əliyə xitabən belə buyurduğunu eşitdik: “Sən ən böyük Siddiqsən, haqq ilə batil arasında fərq qoyan Faruqsan. ”

Müxtəlif nəqllərə görə İmam Əli (ə) buyurmuşdur: “Mən Allahın bəndəsi və onun rəsulunun qardaşıyam. Mən Siddiqi-əkbərəm.

Zəhəbi “Mizanul-etidal” kitabında yazır: “Bu hədis saxta və uydurmadır, Əli ibn Cəmil tərəfindən məşhurlaşmışdır. Əbul-Qasim Bəşran da “Əmali” kitabında onu Məhəmməd ibn Əbd ibn Amir Səmərqəndinin vasitəsilə nəql etmişdir. Qeyd etmək lazımdır ki,  o, çox yalançı bir adam və həddindən artıq hədis düzəldən şəxs olub.”

Bu hədis Əli ibn Cəmil Rəqqinin düzəltdiyi saxta hədislərdəndir. Təbəranı onu nəql edərək yazır: “Bu hədis saxtadır. Əli ibn Cəmil həddindən artıq özündən hədis uyduran adamdır. Bu hədisi yalnız o nəql etmiş, Məruf ibn Əbi Məruf Bəlxi və Əziz ibn Əmr Xorasani – o da saxta hədis düzəldən bir adam olmuşdur – də bunu ondan oğurlamışlar.”

Nəql olunur ki, Zuhriyə görə “ilk dəfə olaraq kitab əhli Ömərə “Faruq” ləqəbi vermiş və müsəlmanlar da onun təsiri altına düşmüşlər.

Nəqllərə görə Əli (ə) Osmanın başçılığı ilə təşkil edilən altı nəfərlik şurada bu hədisə istinad etmişdir.

Hədisin ravisi Meymun ibn Mehran Əlinin (ə) düşmənlərindən hesab olunur. Digər ravisi olan Furat ibn Saib isə rical alimlərinin nəzərində zəif hesab olunur. Əgər bu hədis düz olsaydı, onda camaatdan hər hansı biri Əbubəkrin xilafəti dövründə, yaxud sonrakı əsrlərdə onun imamətini sübut etmək üçün Əbubəkrin ilk islam gətirdiyinə əsaslanardı.

Hakim Nişapuri öz sənədləri ilə İbn Abbasdan Həzrət Əli (əleyhis-salam) haqqında – yalnız ona məxsus olan – on xüsusiyyət nəql etmişdir, onlardan biri də Əlinin qapısından başqa sair insanların məscidə açılan qapısının bağlanmasıdır.

Məqalədə bir qrup əhli-sünnə alimlərinin adı sadalanır.

İbn Məğazili Şafei Salmandan belə nəql edir: Həbibim Məhəmmədin (s) belə buyurduğunu eşitdim: “Adəmin yaranışından dörd min il qabaq mən və Əli Allah yanında vahid bir nur idik. O nur Allaha təsbih və təqdis deyirdi. Allah Adəmi yaradan zaman həmin nuru onun sülbündə qərar verdi. O nur daim bir yerdə idi. Nəhayət Əbdül-Müttəlibin sülbündə biz bir-birimizdən ayrıldıq. Nübüvvət mənə, xilafət isə Əliyə verildi.”