Şiə alimləri arasında məşhur nəzəriyyə budur ki, peyğəmbərlər və imamlar məsumdur və heç vaxt günah etməmişlər. Buradan belə bir sual meydana gəlir ki, məsum insanın günah etmək qabiliyyəti varmı? Yoxdursa, günah etməmək onlar üçün heç bir üstünlük sayıla bilməz. Burada Şeyx Mufid, Seyid Mürtəza, Şeyx Tusi, Fazil Miqdad və Əllamə Təbatəbai kimi alimlərin məsumluq haqqında fikirlərini diqqətinizə çatdırırıq.

Həzrəti Adəmdən Həzrət Məhəmməd peyğəmbərin (s) tarixinə qədər – nəzər salsaq, başa düşərik ki, peyğəmbərlərin hər birinin bir və ya bir neçə canişini olmuşdur. Məsələn, Həzrəti Adəmin canişini Şeys, Nuhun canişini Sam, İbrahimin canişini oğlu İsmayıl, زSüleyman olmuşdur.

Bəzi Quran ayələrinə əsasən, Şeytan “muxləs”ləri azdırmaqda aciz qaldığını etiraf edib. Ona görə ki, muxləslər (xalisləşdirilmiş mənasında) öz xalis yollarında təlaş və səylərindən dolayı aləmlərin Rəbbi tərəfindən hər sünilikdən, saxtakarlıqdan pak edilmiş kəslərdir. Bu üzdən bütün varlıqları Allaha aiddir; Allahdan başqasına qəlblərində yer yoxdur. Təbii ki, şeytanın belə şəxslərdən bir nəsibi olmayacaq. Sözsüz ki, belə xüsusiyyət ismətlə yanaşıdır. Bunun bariz nümunələri peyğəmbərlər və məsum imamlardır.

Əhli-sünnə alimlərindən bir qrupu elə təsəvvür etmişdir ki, Peyğəmbərin (s) besəti Quranın nazil olması ilə yanaşı olmuşdur, ramazan ayında nazil olmuşdur. Lakin bu fikir aşağıda qeyd olunan dəlillərə əsasən düzgün deyildir.

 Peyğəmbərin (s) xatəmiyyəti ilə əlaqədar dəlil olaraq istifadə olunan ayələr iki qrupdur:
1. Nübüvvətin həmişəlik olaraq sona çatdığını aşkar formada çatdıran ayələr.
 « وَلکِنْ رَسُولَ اللّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیینَ»
2. Digər dörd ayə isə Peyğəmbərdən (s) və islam şəriətindən sonra onu aradan aparacaq digər asimani kitab və ya şəriət gəlmiyəcəyinə dəlalət edir.