1ـ واژه اعتکاف در دو آیه از آیات نه گانه در معناى مثبت، و در هفت مورد دیگر در معناى منفى به کار رفته است.
2ـ از مجموع آیات نه گانه استفاده مى شود که اعتکاف به معناى عبادت و پرستش همراه با مجاورت و تداوم و استدامه است. بنابراین شامل پرستشى که ویژگى مذکور را نداشته باشد، نمى شود.
3ـ فقط در یک مورد از آیات نُه گانه فوق، اعتکاف در معناى مصطلح بکار رفته، و به یکى از احکام فقهى آن اشاره شده، و آن آیه شریفه 187 سوره بقره است.(1) و بقیّه ارتباطى با بحث ما ندارد.
4ـ در تفسیر نمونه، در شرح و تفسیر آیه مذکور چنین آمده است:
«اعتکاف در اصل به معناى محبوس ماندن و مدّتى طولانى در کنار چیزى بودن است. و در اصطلاح شرع توقّف در مساجد براى عبادت مى باشد، که حدّاقل آن سه روز است، وشرط آن روزه داشتن و ترک بعضى دیگر از لذائذ است. این عبارت اثر عمیقى در تصفیه روح، و توجّه مخصوص به پروردگار دارد، و آداب و شرایط آن در مباحث آینده خواهد آمد. البتّه این عبادت ذاتاً از مستحبّات است، ولى در پاره اى از موارد استثنایى شکل وجوب به خود مى گیرد. به هر حال در آیه 187 سوره بقره تنها به یکى از شرایط آن، که عدم آمیزش با زنان (اعمّ از شب یا روز) است اشاره شده، آن هم بخاطر ارتباط و پیوندى که با مسأله روزه دارد».(2)
5ـ در تفسیر هدایت، جلد اوّل، صفحه 319، در شرح آیه مذکور مى خوانیم:
«اسلام عزلت و انزواى کامل از مردم را روا نداشته است، چه این کار مسئولیّت انسان را در زندگى و نقشى که باید در اصلاح آن داشته باشد، از میان مى برد; ولى عزلت جستن موقّتى را براى آنکه شخص مسلمان عزیمت و آرزو پیدا کند، و نیرومندتر از پیش به زندگى بازگردد، جایز دانسته است.
اعتکاف که همین عزلت گزینى موقّتى است، یکى از همین روشهاست که در آن شخص مؤمن سه روز در مسجد مى ماند، و روزه مى گیرد و جز براى امر ضرورى از آن خارج نمى شود، و دراین حال شب و روز نزدیکى با زنان بر او حرام است».
6ـ مرحوم علاّمه طباطبایى طبق آنچه که در ترجمه تفسیرالمیزان، جلد 3، صفحه 66 آمده مى فرماید:
«عکوف» و «اعتکاف» به معناى ملازم شدن است. و اعتکاف در جایى عبارت است از ماندن در آن به طورى که از آن خارج نشود. و اعتکاف عبادت مخصوصى است که از جمله احکام آن ماندن در مسجد و بیرون نیامدن از آن، مگر از روى احتیاج و روزه گرفتن مى باشد».

1 . برخى از فقها همچون صاحب جواهر(رحمه الله) و صاحب حدائق(قدس سره) معتقدند که اعتکاف (در آیه شریفه 125 سوره بقره نیز در معناى مصطلح بکار رفته است. (جواهرالکلام، ج 17،
ص 160).
2 . تفسیر نمونه، ج 1، ص 653 .