دعاهایى که در ماه مبارک رمضان بعد از نمازهاى واجب زمزمه مى شود، و عطر آن تمام مساجد و مراکز عبادى مؤمنان را در سراسر جهان فراگرفته، نشانه اى دیگر از رحمت و عطوفت اسلامى است. بدین شکل که مسلمانان براى رفع مشکلات همه انسانها (نه فقط مسلمانها) دست نیاز به سوى آن احد بى نیاز دراز مى کنند. یک بار دیگر بخشى از این دعاها را مطالعه و بررسى کنیم:
«اللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلى اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورِ»;
خداوندا ! بر تمام مردگان شادى و سرور نازل کن!
«اللّهُمَّ اَغْنِ کُلَّ فَقیر»;
خداوندا ! تمام نیازمندان و محتاجان جامعه انسانى را بى نیاز کن!
«اللّهُمَّ اشْبِعْ کُلَّ جائِع»;
خداوندا ! تمام گرسنگان جهان را سیر بگردان!
«اللّهُمَّ اکْسُ کُلَّ عُرْیان»;
خداوندا ! همه برهنگان عالم را بپوشان!
«اللّهُمَّ اقْضِ دَیْنَ کُلِّ مَدین»;
خداوندا ! وام همه وامداران جهان هستى را ادا کن!
«اللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْروب»;
خداوندا ! گره از کار همه اندوهناکان باز فرما!
«اللّهُمَّ رُدَّ کُلَّ غَریب»;
خداوندا ! تمام دور از وطنان را (سالم) به وطنشان باز گردان!
«اللّهُمَّ فُکَّ کُلَّ اسیر»;
خداوندا ! تمام اسیران را (در هر کجاى دنیا هستند) آزاد فرما!
«اللّهُمَّ اشْفِ کُلَّ مَریض»;
خداوندا ! همه بیماران را شفا ده!
حقیقتاً انسان از این رحمت گسترده اسلامى لذّت مى برد، و بر این سعه صدر مسلمین، آفرین مى گوید، و از این که بیشترین دعاهاى مسلمین جهانگیر و عام است و شامل تمام انسانهاى نیازمندِ دعا، با هر نوع گرایش فکرى مى گردد، خوشوقت مى شود.
آیا این دعاهاى جالب و عام و فراگیر، نشانه رحمت و عطوفت اسلامى نیست؟!
آیا هیچ انسان بى غرض و با انصافى به خود اجازه مى دهد که چنین آیینى را آئین خشونت معرّفى کند!
