آیه چهاردهم سوره جاثیه مى فرماید:
(قُلْ لِلَّذینَ آمَنُوا یِغْفِرُوا لِلَّذینَ لا یَرْجُونَ اَیّامَ اللّهِ لِیَجْزِىَ قَوْماً بِما کانُوا یَکْسِبُونَ);
(اى پیامبر ما!) به مؤمنان بگو: کسانى را که امید به روز رستاخیز ندارند، مورد عفو قرار دهند تا خداوند هر قومى را به اعمالى که انجام مى دهند جزا دهد.
طبق این آیه شریفه، رحمت و عطوفت اسلامى اختصاص به مسلمانان و مؤمنان ندارد; بلکه خداوند به مسلمانان دستور مى دهد که با غیرمسلمان هم مهربان باشند.
آیا چنین آئینى آئین خشونت است!؟
در داستان عذاب قوم لوط مى خوانیم که فرشتگانِ مأمور عذاب، به صورت انسانهایى ناشناس به سراغ حضرت ابراهیم(علیه السلام) رفتند. آنها مأمور بودند شهر قوم لوط را نابود کنند، بلکه کلّ شهر را به آسمان ببرند و آن را واژگون نمایند! حضرت ابراهیم مشغول تهیّه غذا براى میهمانانش شد. غذا آماده و سفره گسترده شد، امّا هیچ یک از میهمانان دست به سمت غذا دراز نکردند! این مطلب در آن عصر و زمان، پیام خوشى نداشت; زیرا هنگامى که میهمان ناشناس دست به غذا نمى زد، صاحبخانه از شرّ او در امان نبود; امّا اگر غذا مى خورد و با صاحبخانه هم نمک مى گردید، آرامش بیشترى اهل خانه را فرا مى گرفت; بدین جهت، حضرت ابراهیم از این کار میهمانانش ناراحت شد و احساس خطر کرد، و علّت این کار را پرسید. آنان در پاسخ گفتند: ناراحت نباش، ما مأموران پروردگارت هستیم، و براى انجام دو مأموریّت خدمت شما رسیده ایم:
نخست این که، به شما بشارت دهیم در این سنّ پیرى و کهولت، خداوند فرزندى به نام اسحاق به شما عنایت خواهد کرد، و از نسل او پیامبرانى زاده خواهند شد. ابراهیم و همسرش از این خبر مسرّت آمیز و غیر منتظره غرق در شادى و شور و شعف شدند.
دیگر این که، ما مأموریّت داریم قوم لوط، که مردمى آلوده و گناهکار هستند، را نابود کنیم. این خبر ـ بر عکس خبر نخست ـ حضرت ابراهیم را غرق در ماتم و اندوه کرد. بدین جهت با مأموران پروردگار، جهت تأخیر یا تخفیف عذاب قوم لوط شروع به مذاکره و چانه زنى کرد، و با آنها در این رابطه به مجادله پرداخت!
پاسخ فرشتگان درباره این درخواست چنین بود:
(یا اِبْراهیمُ اَعْرِضْ عَنْ هَذَا اِنَّهُ قَدْجاءَ اَمْرُرَبِّکَ وَ اِنَّهُمْ آتیهِمْ عَذَابٌ غَیْرُ مَرْدُود);
اى ابراهیم! از این (درخواست) صرف نظر کن، که فرمان پروردگارت فرا رسیده و به طور قطع عذاب الهى به سراغ آنها مى آید و برگشت ندارد.
با این که قوم لوط آلوده ترین و کثیف ترین و ناپاک ترین اقوام و ملل پیشینیان بودند، امّا عطوفت و رأفت حضرت ابراهیم شامل حال آنها گشت، و آن حضرت حاضر شد براى این مطلب از آبروى خویش نزد پرودگار مایه بگذارد، و براى آنها در تأخیر یا تخفیف عذابشان شفاعت کند.
حقیقتاً سعه صدر حضرت ابراهیم بسیار زیاد و مثال زدنى است، و قرآن و اسلام ما ترویج کننده چنین رحمت و محبّتى است.
آیا برچسب خشونت به چنین آئین سراسر رحمت و مهربانى و عطوفت، مى چسبد؟ هرگز!
