دشمنان لجوج اسلام هنگامى که این دین الهى را مانع بزرگى بر سر راه منافع ـ و به تعبیر دقیقتر مطامع ـ خویش یافتند، در فکر مبارزه و مقابله با آن افتادند، و براى رسیدن به اهداف خویش از هر وسیله و ابزارى سود جستند. این مبارزه، از اوّلین روزهاى پیدایش اسلام آغاز و هم اکنون نیز ادامه دارد، و در آینده هم ادامه خواهد داشت; بلکه این مبارزه در عصر و زمان ما، مخصوصاً از سوى غربیها و در رأس آنها آمریکا، جزء برنامه اصلى آنها مى باشد. از جمله ابزارهاى ناجوانمردانه اى که همواره مورد استفاده آنها قرار گرفته و مى گیرد، برچسب خشونت است. آنها مى گویند: «اسلام آئین خشنونت و جنگ است! ـ اسلام با روح لطیف بشر سازگار نیست! ـ اسلام حقوق بشر را نادیده مى انگارد!» و این تهمتهاى ناروا را در سراسر جهان بر ضدّ اسلام ترویج مى کنند.
با کمال تأسّف باید اعتراف کنیم که اعمال برخى مسلمان نماها، نیز به تبلیغات مسموم آنها کمک مى کند. از جمله مى توان به گروه طالبان، که مظهر خشونت و بى رحمى و ظلم و ستم و بیگانه از اسلام بودند، و به عنوان یک جمعیّت اسلامى مدّتى کوتاه حکومت افغانستان را غصب کردند، اشاره کرد.
آرى، این جمعیّتِ کوچکِ خشنِ از خدا بى خبر، در مدّت کوتاه حکومتشان جنایات عجیبى را به اسم اسلام مرتکب شدند و دشمنان ما از اعمال و جنایات آنها گزارشها و فیلمهایى تهیّه کرده و به عنوان تصویرى از اسلام در جهان پخش کردند! فیلمهایى که حاوى جنایاتى فجیع (مانند سر بریدن انسانها همچون گوسفند) بود، که دل هر انسانى را به درد مى آورد. هر چند خوشبختانه اکثر مسلمانهاى جهان از این مسلمان نماها اظهار انزجار و بیزارى کردند، و اعمال و کردار آنها را ساخته و پرداخته ذهن ناتوان و عاجز آنها دانستند.
گروه القاعده از آنها بدتر و خشن ترند، آنها که از اسلام فقط نام آن را براى خود یدک مى کشند، آن قدر در عراق جنایت کردند که در تاریخ بشر کمتر سابقه داشته است.
ولى خوشبختانه اکثریّت قاطع مسلمانان جهان، اعمال آنها را محکوم مى کنند و از اسلام بیگانه مى شمرند.
با توجّه به این مطالب، لازم است این بحث به طور جدّى پى گیرى شود که آیا اسلام واقعاً آئین خشونت است،یا دین رحمت و رأفت و روابط دوستانه مى باشد؟
براى پاسخ به این سؤال باید هم به سراغ قرآن مجید برویم، و سیرى کوتاه در آیات نورانى این کتاب دست نخورده و محفوظ از تحریف داشته باشیم، و هم پاى سخنان رهبران پاک و معصوم دینى بنشینیم، و هم نمونه هایى از برخوردهاى اجتماعى و عملى آن بزرگواران را از دل تاریخ بیرون کشیده و با رفتارهاى مدّعیان تمدّن در جهان غرب مقایسه نماییم، تا آفتاب حقیقت از پشت ابرهاى تاریک پدیدار گردد.
