پيروان اين مكتب روايات زيادى از رسول خدا (ص) از طريق ائمه اهل بيت- عليهم السلام -نقل كرده ‏اند، و روايات زياد ديگرى از على (ع) و ساير امامان- عليهم السلام -دارند كه امروز از منابع اصلى معارف و فقه شيعه محسوب مى‏ گردد، از جمله كتابهاى چهار گانه زير كه به كتب اربعه معروف شده است: «كافى‏» ، «من لا يحضره الفقيه‏» ، «تهذيب‏» و «استبصار» را مى ‏توان نام برد. ولى تكرار اين موضوع را ضرورى مى ‏دانيم كه هر حديثى در يكى از اين منابع معروف يا ساير منابع معتبر وجود داشته باشد به اين معنى نيست كه آن حديث‏ به خصوص معتبر است، بلكه هر حديثى سلسله سندى دارد كه بايد هر يك از رجال سند آن جداگانه در كتب رجال مورد بررسى قرار گيرد، هر گاه تمام رجال سند مورد اعتماد بودند، آن حديث ‏به عنوان يك حديث صحيح پذيرفته مى ‏شود، در غير اين صورت، مشكوك يا ضعيف است و اين كار تنها در خور آگاهان و علماى علم حديث و رجال است.
از اين جا به خوبى روشن مى‏ شود كه وضع جمع آورى احاديث در كتب شيعه با منابع معروف اهل سنت متفاوت است چرا كه در كتب معروف صحاح مخصوصا صحيح بخارى و صحيح مسلم، مبناى نويسندگان اين بوده است، كه احاديثى را گرد آورى كنند كه نزد آنها صحيح و معتبر بوده است و به همين دليل هر يك از آن احاديث مى ‏تواند، براى دستيابى به عقايد اهل سنت مورد استناد قرار گيرد (1) در حالى كه مبناى محدثان شيعه به اين بوده كه همه احاديث منسوب به اهل بيت- عليهم السلام -را جمع آورى كنند، و شناخت صحيح از غير صحيح را به علم رجال واگذار كرده ‏اند- دقت كنيد.