ما معتقديم: الفاظ قرآن را بايد بر همان مفاهيم عرفى و لغوى آن حمل كرد، مگر اين كه قرينه ‏اى از عقل يا نقل، در درون يا بيرون آيات وجود داشته باشد كه دلالت‏ بر معانى ديگرى كند، (ولى از تكيه كردن بر قرائن مشكوك بايد پرهيز كرد، و آيات قرآن را با حدس و گمان تفسير ننمود) .
مثلا هنگامى كه قرآن مى‏ گويد: «و من كان فى هذه اعمى فهو فى الآخرة اعمى؛ كسى كه در اين جهان نابينا بوده است در آخرت نيز نابينا و گمراهتر است‏»! (1)
يقين داريم كه منظور از «اعمى‏» در اين جا نابينايى ظاهرى كه معنى لغوى آن است نمى ‏باشد، چرا كه بسيارى از نيكان و پاكان ظاهرا نابينا بوده ‏اند، بلكه منظور كور دلى و نابينايى باطن است.
در اين جا وجود قرينه عقليه سبب چنين تفسيرى است.
همچنين قرآن درباره گروهى از دشمنان اسلام مى‏ گويد: «صم بكم عمى فهم لا يعقلون؛ آنها كر و لال و نابينا هستند، و به همين دليل چيزى نمى‏ فهمند». (2)
 بديهى است آنها از نظر ظاهر، كر و لال و نابينا نبودند بلكه اين صفات باطنى آنها بود (اين تفسير را ما به خاطر قرائن حاليه ‏اى كه در دست داريم براى اين آيه ذكر مى‏ كنيم) .
بنابراين هنگامى كه قرآن درباره خدا مى‏ گويد: «بل يداه مبسوطتان؛ هر دو دست‏ خداوند گشاده است‏». (3) يا مى ‏فرمايد: «و اصنع الفلك باعيننا؛ (اى نوح) در برابر ديدگان ما كشتى بساز». (4)
هرگز مفهوم اين آيات، وجود اعضاى جسمانى چشم و گوش و دست‏ براى خدا نيست، چرا كه هر جسمى داراى اجزايى است و نياز به زمان و مكان و جهت دارد، و سرانجام فانى مى ‏شود، و خداوند برتر از آن است كه اين صفات را دارا باشد، پس منظور از «يداه‏» (دستها) همان قدرت كامله الهى است كه سراسر جهان را زير نفوذ خود قرار داده، و منظور از «اعين‏» (چشمها) علم و آگاهى اوست نسبت ‏به همه چيز.
بنابراين ما هرگز جمود بر تعبيرات فوق -چه در باب صفات خدا و چه در غير آن- و ناديده گرفتن قرائن عقلى و نقلى را نمى ‏پذيريم، زيرا روش تمام سخنوران عالم تكيه به اين گونه قرائن است و قرآن اين روش را به رسميت‏ شناخته: «و ما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه؛ ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر به زبان قومش‏». (5) ولى همان طور كه گفته شد قرائن بايد قطعى و روشن باشد.