ما معتقديم: مساله سوگوارى و عزادارى براى شهداى اسلام مخصوصا «شهداى كربلا» سبب زنده ماندن ياد آنها و خاطره فداكاريهاى آنان در راه بقاى اسلام است، به همين دليل در مقاطع مختلفى مخصوصا ايام عاشورا (ده روز آغاز محرم) كه مصادف است ‏با شهادت حسين بن على (ع) سيد جوانان اهل بهشت (1) فرزند امير مؤمنان على (ع) و فاطمه زهرا (س) دخت گرامى پيامبر اسلام (ص)، مراسم عزادارى را بر پا مى ‏داريم، تاريخ زندگى آنها و رشادتهايشان را تحليل مى‏ كنيم و از اهداف آنها سخن مى ‏گوييم و بر ارواح پاك آنان درود مى ‏فرستيم.
ما معتقديم: كه بنى اميه، حكومت ‏خطرناكى را تشكيل داده بودند، بسيارى از سنن پيامبر اسلام (ص) را تغيير داده و كمر بر محو ارزشهاى اسلامى بسته بودند.
حسين بن على (ع) در سال 61هجرى بر ضد يزيد كه مردى بسيار آلوده به گناه و سبكسر و بيگانه از اسلام بود، و متاسفانه بر كرسى خلافت اسلامى تكيه زده بود، قيام كرد، هر چند او و تمام يارانش در عراق در سرزمين كربلا شهيد شدند و زنان خانواده ‏اش اسير گشتند، ولى خون آنها هيجان عجيبى در تمام مسلمانان آن زمان به وجود آورد، قيامها يكى بعد از ديگرى بر ضد بنى اميه آغاز شد و ضربات كوبنده بر پايه ‏هاى كاخ ظلم و بيدادگرى آنان وارد آمد، و سرانجام طومار زندگى كثيفشان پيچيده شد، و جالب اين كه تمام قيامهايى كه بعد از واقعه عاشورا بر ضد حكومت‏ بنى اميه صورت گرفت تحت عنوان الرضا لآل محمد و يا لثارات الحسين بود، و بعضى از اين شعارها حتى در دوران حكومتهاى خود كامه بنى عباس نيز ادامه داشت. (2)
مساله قيام خونين امام حسين (ع) امروز براى ما شيعيان به صورت يك الگو و برنامه جهت مقاومت در برابر هر گونه استبداد و زورگويى و ظلم و ستم در آمده و شعارهاى ‏«هيهات منا الذلة؛ ما هرگز تن به ذلت نمى‏ دهيم‏»، «و ان الحياة عقيدة و جهاد؛ حقيقت زندگى ايمان و جهاد است‏» كه بر گرفته از تاريخ خونبار كربلاست هميشه به ما كمك كرده است كه در مقابل حكومتهاى ظالم بايستيم و با اقتدا به سالار شهيدان حسين و يارانش، شر ظالمان را بر طرف سازيم (در انقلاب جمهورى اسلامى ايران نيز همه جا اين شعارها به چشم مى ‏خورد) .
كوتاه سخن اين كه: بزرگداشت‏ خاطره شهداى اسلام، مخصوصا شهيدان كربلا، روح حماسه و ايثار و شهامت و جانبازى در راه عقيده و ايمان را همواره در ما زنده مى ‏دارد، و به ما درسهاى مهمى براى سر بلند زيستن و تن به ظلم ندادن مى‏ دهد، اين است فلسفه زنده نگهداشتن اين خاطره‏ها و تجديد مراسم عزادارى در هر سال.
ممكن است كسانى ندانند كه ما در مراسم سوگوارى چه مى ‏كنيم و آن را مربوط به يك واقعه تاريخى تصور كنند كه مدتهاست گرد و غبار فراموشى بر آن نشسته، ولى ما خود مى ‏دانيم كه زنده نگهداشتن اين خاطره‏ها چه تاثيرى در تاريخ ديروز و امروز و فرداى ما داشته و دارد.
مراسم سوگوارى پيامبر اسلام (ص) و مسلمين بر «حمزه (سيد الشهدا)» بعد از غزوه‏ «احد» در همه تواريخ معروف آمده است كه رسول خدا (ص) از كنار يكى از خانه‏ هاى انصار عبور مى‏ كرد، صداى گريه و نوحه گرى شنيد، چشمان پيامبر (ص) گريان شد و اشك از صورت مباركش جارى گشت و فرمود: ولى‏ «حمزه‏» عزادار ندارد، «سعد بن معاذ» اين سخن را شنيد و به سراغ گروهى از طايفه ‏«بنى عبد الاشهل‏» رفت، و به زنان آنها دستور داد كه به خانه حمزه عموى پيامبر (ص) بروند و براى حمزه سيد الشهداء سوگوارى كنند. (3)
بديهى است اين كار مخصوص حمزه نبود، بلكه برنامه ‏اى است كه براى همه شهيدان بايد انجام شود، و خاطره آنها را براى نسلهاى امروز و فردا زنده نگهداريم، و از اين راه پيوسته خون تازه ‏اى در عروق مسلمين جارى سازيم. تصادفا هم اكنون كه اين سطور را مى‏ نويسيم روز عاشورا (دهم محرم الحرام) سال 1417 هجرى قمرى است، به راستى شور عظيمى سراسر جهان تشيع را فرا گرفته است. جوانان و نوجوانان و بزرگسالان همه لباس سياه پوشيده، يكپارچه در مراسم سوگوارى امام حسين (ع) و شهداى كربلا شركت كرده ‏اند، چنان تحولى در فكر و جان همه نمايان است كه اگر از آنها براى مبارزه با دشمنان اسلام دعوت شود همه اسلحه به دست گرفته وارد ميدان مى‏ شوند، از هر گونه ايثار و فداكارى ابا ندارند، گويى خون شهادت در عروق همه جارى شده و در همين لحظه و همين ساعت‏ حسين و يارانش را در كربلا در ميدان جانبازى در راه اسلام در برابر خود مى ‏بينند.
اشعار پر حماسه‏ اى كه در اين مراسم عظيم خوانده مى‏ شود پر است از اشعارهاى كوبنده بر ضد استعمار و استكبار و تسليم ظلم و ستم نشدن و مرگ افتخار آميز را بر زندگى ذلت‏ بار ترجيح دادن.
ما معتقديم: اين يك سرمايه عظيم معنوى است كه بايد آن را حفظ كرد و از آن براى زنده نگهداشتن اسلام و ايمان و تقوا بهره گرفت.