و نيز به همين دليل معتقديم حوادث دردناكى كه در اين جهان صورت مى‏ گيرد (از قبيل زلزله‏ ها و آفات و بلاها، گاه جنبه مجازات الهى دارد آن گونه كه درباره قوم لوط آمده است: «فلما جاء امرنا جعلنا عاليها سافلها و امطرنا عليهم حجارة من سجيل منضود؛ هنگامى كه فرمان ما (دائر بر عذاب) فرا رسيد، شهرهاى آنها را زير و رو كرديم و بارانى از سنگهاى متراكم بر آنان فرو فرستاديم‏». (1)
درباره مردم ناسپاس و طغيانگر «سبا» مى‏ فرمايد: «فاعرضوا فارسلنا عليهم سيل العرم؛ آنها (از اطاعت‏ خدا) روى گرداندند و ما سيل ويرانگر را بر آنها فرستاديم‏».
بخش ديگرى از اين حوادث، براى بيدار كردن انسانهاست تا به راه حق باز گردند: «ظهر الفساد فى البر و البحر بما كسبت ايدى الناس ليذيقهم بعض الذى عملوا لعلهم يرجعون؛ فساد و تباهى در خشكى و درياها به خاطر كارهايى كه مردم انجام داده‏ اند آشكار گشت، خدا مى ‏خواهد نتيجه پاره ‏اى از اعمال آنها را به آنها بچشاند شايد باز گردند!» (2) پس اين بخش از حوادث دردناك در واقع لطف الهى است.
بخش ديگر، مصائبى است كه انسان با دست‏ خويش براى خود فراهم مى‏ سازد و به تعبير ديگر نتيجه ندانم كاري هاى خود اوست: «ان الله لا يغير ما بقوم حتى يغيروا ما بانفسهم؛ خداوند آنچه را مردم دارند تغيير نمى‏ دهد مگر اين كه آنها خودشان را تغيير دهند». (3)
«ما اصابك من حسنة فمن الله و ما اصابك من سيئة فمن نفسك؛ آنچه از نيكيها و پيروزيها به تو مى‏ رسد از ناحيه خداست (و به كمك اوست) و آنچه از بديها و مشكلات دامنگير تو مى‏ شود، از سوى خود توست!» (4)