ما معتقديم: مساله‏ «توسل‏» نيز شبيه مساله‏ «شفاعت‏» است، اين مساله به صاحبان مشكلات معنوى و مادى اجازه مى ‏دهد كه دست ‏به دامان اولياء الله بزنند تا به اذن الله حل مشكلاتشان را از خدا بخواهند، يعنى از يكسو خود به درگاه خدا روى مى ‏آورند و از سوى ديگر اولياء الله را وسيله قرار مى ‏دهند: «و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما؛ اگر آنها هنگامى كه به خود ستم مى ‏كردند (و مرتكب معصيت مى‏ شدند) به نزد تو مى ‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى ‏كردند، و رسول خدا (ص) نيز براى آنها طلب آمرزش مى‏ نمود خدا را توبه پذير و مهربان مى‏ يافتند». (1)
و نيز در داستان برادران يوسف (ع) مى ‏خوانيم: «آنها به پدرشان متوسل شدند و گفتند: «يا ابانا استغفر لنا انا كنا خاطئين؛ اى پدر! براى ما، از خدا آمرزش بخواه، چرا كه ما خطا كار بوديم!» پدر پير (يعقوب پيامبر) اين پيشنهاد را از آنها پذيرفت و به آنان وعده مساعد داد و گفت: «سوف استغفر لكم ربى؛ به زودى براى شما از پيشگاه پروردگارم طلب آمرزش مى‏ كنم‏». (2) اينها گواه بر اين است كه‏ «توسل‏» در امتهاى پيشين بوده و هست.
ولى نبايد از اين حد منطقى فراتر رفت، و اولياء الله را مستقل در تاثير و بى نياز از اذن خدا دانست كه سبب‏ «شرك و كفر» خواهد شد.
و نيز نبايد توسل به صورت عبادت اولياء الله در آيد كه آن هم‏ «شرك و كفر» است، زيرا آنها در ذات خود و بدون اذن پروردگار مالك سود و زيانى نيستند: «قل لا املك لنفسى نفعا و لا ضرا الا ما شاء الله؛ بگو: من (حتى) براى خودم مالك سود و زيانى نيستم مگر آنچه خدا بخواهد» (3) و غالبا در ميان گروهى از عوام از همه فرق اسلامى هميشه افراط و تفريطهايى در مساله توسل ديده مى‏ شود كه بايد آنها را ارشاد و هدايت كرد.