ما معتقدیم: پاداشهاى قيامت هم جنبه مادى دارد و هم جنبه معنوى، چرا كه معاد نيز هم روحانى و هم جسمانى است.
آنچه در قرآن مجيد و روايات اسلامى درباره باغهاى بهشتى كه نهرها از زير درختانش جارى هستند «جنات تجرى من تحتها الانهار» (1) باغهايى كه ميوه‏ هاى آن و سايه‏ هايش جاودانى است‏ «اكلها دائم و ظلها» (2) و براى افراد با ايمان همسران خوب بهشتى وجود دارد «و ازواج مطهرة‏» (3) و مانند آن آمده است، و همچنين آنچه درباره آتش سوزان دوزخ و مجازاتهاى دردناك آن ديده مى ‏شود، همه ناظر به جنبه‏ هاى مادى پاداش و كيفر آن جهان است.
ولى از آن مهمتر، پاداشهاى معنوى، انوار معرفت الهى و قرب روحانى پروردگار و جلوه ‏هاى جمال و جلال اوست؛ همان لذاتى است كه با هيچ زبان و بيانى، قابل توصيف نيست.
در بعضى آيات قرآن بعد از بيان بخشى از نعمتهاى مادى بهشت (باغهاى پر طراوت و مسكنهاى پاكيزه) مى‏ افزايد: «و رضوان من الله اكبر؛ و رضا و خشنودى خدا از همه اينها برتر است!» و بعد مى ‏افزايد: «ذلك هو الفوز العظيم؛ پيروزى بزرگ همين است!» (4) آرى لذتى بالاتر از اين نيست كه انسان درك كند از سوى معبود و محبوب بزرگش پذيرفته شده و مشمول رضا و خشنودى و پذيرش او قرار گرفته است!
در حديثى از امام على بن الحسين (ع) مى ‏خوانيم: «يقول (الله) تبارك و تعالى رضاى عنكم و محبتى لكم خير و اعظم مما انتم فيه...؛ خداوند متعال به آنها مى‏ گويد: خشنودى من از شما و محبتم نسبت ‏به شما بهتر و برتر است از نعمتهايى كه شما در آن هستيد!... آنها همگى اين سخن را مى‏ شنوند و تصديق مى ‏كنند!» (5)
راستى چه لذتى از اين بالاتر كه انسان مخاطب به اين خطاب شود: «يا ايتها النفس المطمئنة * ارجعى الى ربك راضية مرضية * فادخلى فى عبادى * و ادخلى جنتى؛ تو اى روح آرام يافته! به سوى پروردگارت باز گرد، در حالى كه هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود، و در سلك بندگانم در آى و در بهشتم وارد شو!» (6)