ما معتقديم: پيامبران الهى -و از همه برتر پيامبر اسلام (ص) - داراى مقام شفاعتند و براى گروه خاصى از گنهكاران نزد خداوند شفاعت مى‏ كنند، ولى آن هم به اذن و اجازه پروردگار است: «ما من شفيع الا من بعد اذنه؛ هيچ شفاعت كننده‏اى نيست مگر بعد از اذن و اجازه پروردگار». (1)
«من ذا الذى يشفع عنده الا باذنه؛ كيست كه در نزد او شفاعت كند جز به فرمان او» (2) و اگر در بعضى از آيات قرآن اشاره به نفى شفاعت ‏بطور مطلق شده و مى‏ فرمايد: «من قبل ان ياتى يوم لا بيع فيه و لا خلة و لا شفاعة؛ انفاق كنيد پيش از آن كه روزى فرا رسد كه در آن روز نه بيع وجود دارد (تا كسى بتواند سعادت و نجات را براى خود خريدارى كند) و نه دوستى (و رفاقتهاى معمولى سودى دارد) و نه شفاعت‏» (3) منظور شفاعت استقلالى و بدون اذن خداست، يا درباره كسانى است كه قابليت‏ شفاعت ندارند، زيرا بارها گفته شد كه آيات قرآن يكديگر را تفسير مى ‏كنند.
ما معتقديم: مساله شفاعت، وسيله مهمى است‏براى تربيت افراد، و باز گرداندن گنهكاران به راه راست و تشويق به پاكى و تقوا و احياى اميد در دل آنان، چرا كه مساله شفاعت، بى حساب و كتاب نيست، تنها در مورد كسانى است كه شايستگى آن را داشته باشند، يعنى آلودگى آنها در حدى نباشد كه رابطه خود را با شفيعان بكلى قطع كرده باشند، بنابراين مساله شفاعت‏ به گنهكاران هشدار مى ‏دهد، تمام پلها را پشت‏ سر خود خراب نكنند و راهى براى بازگشت‏ براى خود بگذارند و لياقت‏ شفاعت را از دست ندهند.