ما معتقديم: پيامبر اسلام (ص) در موارد متعدد على (ع) را بالخصوص به عنوان جانشين خود (به فرمان خداوند) معرفى كرده است، از جمله در غدير خم (منزلگاهى نزديك جحفه) به هنگام بازگشت از حجة الوداع در ميان جمع عظيمى از اصحابش خطبه خواند و جمله معروف: «ايها الناس الست اولى بكم من انفسكم قالوا بلى، قال:فمن كنت مولاه فعلى مولاه؛ اى مردم آيا من نسبت‏ به شما از خود شما سزاوارتر نيستم؟ گفتند: آرى! فرمود: كسى كه من مولى و رهبر و سزاوارتر به او هستم، على (ع) مولى و رهبر و سزاوارتر به اوست‏». (1)
چون هدف اين نيست كه در بيان اين اعتقادات زياد به سراغ استدلالات برويم و پافشارى و جر و بحث داشته باشيم، همين اندازه مى‏ گوييم حديث مزبور چيزى نيست كه به سادگى بتوان از كنار آن گذشت و يا آن را به عنوان بيان يك دوستى و محبت ‏ساده تفسير نمود كه پيامبر اسلام (ص) با آن تشريفات و تاكيدات بيان كرده باشد.
آيا اين همان چيزى نيست كه مطابق گفته ابن اثير در كامل، پيامبر (ص) در آغاز كارش، هنگامى كه آيه‏ «و انذر عشيرتك الاقربين‏» نازل شد، خويشان خود را جمع نمود و اسلام را بر آنها عرضه داشت، سپس فرمود: «ايكم يوازرنى على هذا الامر على ان يكون اخى و وصيى و خليفتى فيكم؛ كدام يك از شما مرا در اين كار يارى مى ‏كند تا برادر من و وصى و خليفه من در ميان شما باشد».
هيچ كس به دعوت پيامبر (ص) پاسخ نگفت جز على (ع) كه عرض كرد: «انا يا نبى الله اكون وزيرك عليه؛ من اى پيامبر وزير و ياور تو در اين كار خواهم بود!»
پيامبر (ص) به او اشاره كرد و فرمود: «ان هذا اخى و وصيى و خليفتى فيكم؛ اين نوجوان برادر من، وصى من و خليفه من در ميان شماست‏». (2)
و آيا اين همان نيست كه پيامبر (ص) در آخرين ساعات عمرش می خواست ‏بار ديگر آن را بيان كند و بر آن تاكيد نهد و به گفته صحيح بخارى دستور دارد: «ايتونى اكتب لكم كتابا لن تضلوا بعده ابدا؛ وسيله‏ اى بياوريد تا نامه ‏اى بنويسم كه در پرتو آن هرگز گمراه نشويد!» و در ادامه حديث آمده است كه بعضى به مخالفت ‏با پيامبر (ص) در اين زمينه پرداختند و حتى سخن بسيار توهين آميزى گفتند و مانع شدند. (3)
باز تكرار مى‏ كنيم هدف ذكر عقايد با مختصرى استدلال است، نه بيشتر از آن و گرنه بحثها شكل ديگرى داشت.