اداى نماز در وقت مقرّر و با حضور قلب و توجّه به محتواى راز و نیاز و مناجات با خدا، قلب را صیقل داده و زنگار «غفلت» را از آینه روح مى زداید.
طبیعت زندگى دنیا، غفلت زا است که گاهى انسان را چنان به خود مشغول مى سازد که همه چیز را فراموش مى کند; حتى، خویشتن خویش را. نماز فرصت بسیار خوبى براى بازنگرى در اعمال و بازیافتن خویشتن خویش و نجات از چنگال اهریمن «غفلت»است.
امام باقر(علیه السلام) در این رابطه مى فرمایند:«اَیُّمَا مُؤْمِن حَافَظَ عَلَى الصَّلَواتِ الْمَفْرُوضَةِ فَصَلاّهَا لِوَقتِهَا فَلَیْسَ هَذَا مِنَ الْغَافِلین;(اگر) هر فرد با ایمانى، نمازهاى واجب را به موقع و به طور صحیح انجام دهد، از غافلان نخواهد بود».(1)
1- فروع کافى، جلد 3، صفحه 270.