صاحبان آرزوهاى دراز نه تنها در رنج و تعب دائم به سر مى برند، بلکه ناچارند شخصیّت انسانى خود را نیز در هم بشکنند و براى رسیدن به مقصود خیالى در برابر هر کس و ناکس خضوع کنند و دست التماس به سوى این و آن دراز نمایند و به زندگى ذلّت بار تن در دهند. در حدیثى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم: «ذُلُّ الرِّجَالِ فِى خَیْبَةِ الاْمَالِ; خوارى مردان در ناکامى آرزوهاست».(1)
1- غررالحکم، جلد 2، صفحه 405.