بدیهى است آرزوهاى دراز، انسان را به آن چه ندارد و شاید هرگز به آن نمى رسد دلبند مى سازد، به همین دلیل آنچه را از نعمت هاى الهى در دست دارد کوچک مى شمرد و نسبت به آن بى اعتناست و این کفران نعمت، پیامدهاى شومى در دنیا و آخرت براى او دارد.
در حدیثى از مولاى متّقیان امیرمؤمنان على(علیه السلام) مى خوانیم: «تَجَنَّبُوا الْمُنَى فَاِنَّهَا تُذَهِّبُ بِبَهْجَةِ نِعَمِ اللهِ عِنْدَکُمْ، و تُلْزِمُ اِسْتِصْغَارَهَا لَدَیْکُمْ، وَ عَلَى قِلَّةِ الشُّکْرِ مِنْکُمْ; از آرزوهاى دراز بپرهیزید که زیبایى نعمت هاى الهى را از نظر شما مى برد و آنها را نزد شما کوچک مى کند و به کمى شکر(و کفران نعمت) از سوى شما منتهى مى شود»!(1)
* * *
1- تصنیف الغرر، صفحه 314.