غفلت، آمادگى لقاى پروردگار و گام نهادن در بساط قرب او را از انسان مى گیرد; زیرا وصول به این مقام والا، جز در سایه معرفت و آگاهى امکان پذیر نیست.
در یکى از مناجات هاى امیرمؤمنان على (علیه السلام) که مرحوم علامه مجلسى در بحارالانوار نقل کرده است به این موضوع اشاره نموده است: «اِلهِى اِنْ أَنامَتْنِى الْغَفْلَةُ عَنِ الاِسْتِعْدَادِ لِلِقَائِکَ فَقَدْ نَبَّهْتَنِى الْمَعْرَفَةُ بِکَرمِ آلائِکَ; پروردگار من! اگر غفلت مرا به خواب فرو برده و استعداد لقاى تو را از من گرفته; شناخت کرم نعمتهایت مرا از این خواب غفلت بیدار ساخته است».
این جمله، بخشى از مناجات معروف «شعبانیه» است که طبق گفته مرحوم علاّمه مجلسى (قدس سره) مناجاتى است که على (علیه السلام) و امامان معصوم(علیهم السلام) در ماه شعبان با آن، با خدا راز و نیاز مى کردند.(1)
1- بحار الانوار، جلد 91، صفحه 96 ـ 99.