عافیت و سلامت گرچه از نعمت هاى بزرگ خداست; ولى به خصوص یکى از عوامل غفلت است، به همین دلیل یکى از الطاف خفیّه الهى آن است که گه گاه عافیت و سلامت را از انسان مى گیرد و او را به درد و رنج مبتلا مى سازد تا پرده هاى «غفلت» از برابر چشم هاى او کنار رود و واقعیت ها را با چشم دل ببیند و آمادگى براى عکس العمل مناسب در برابر آنها پیدا کند.
به همین جهت در یکى از بیانات رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در حدیثى در فواید و برکات بیمارى آمده است که خطاب به سلمان فارسى به هنگام عیادتش فرمودند: «در موقع بیمارى نعمتهایى نصیبت مى شود، از جمله: اَنتَ مِنَ اللّهِ بِذِکْر وَ دُعَاؤُکَ فِیهِ مُسْتَجَابٌ; تو به یاد خدا مى افتى و (پرده هاى غفلت کنار مى رود و به همین جهت) دعاى تو به اجابت مى رسد».(1)
1- بحارالانوار، جلد 74، صفحه 60.