بدیهى است هر قدر آرزوها طولانى تر باشد تهیّه مقدّمات بیشترى را مى طلبد، همچنین صرفه جویى بیشترى براى حفظ اموال و ثروت ها جهت رسیدن به آن آرزوهاى دور و دراز لازم است و نتیجه این دو، یک زندگى توأم با درد و رنج و سخت گیرى بر خود و خانواده خود توأم با تلاش شبانه روزى بى رویّه خواهد بود.
به همین جهت در احادیثى که از امیرمؤمنان على(علیه السلام) نقل شده است مى خوانیم: «مَنْ کَثُرَ مُنَاهُ کَثُرَ عَنَائُهُ; کسى که آرزوهایش زیاد باشد، تعب و رنج او فزونى خواهد یافت».
و نیز مى فرماید: «مَنِ اسْتَعَانَ بِالاَْمَانِىِّ اَفْلَسَ; کسى که از آرزوهاى دراز کمک بگیرد فقیر و مفلس مى شود(و زندگى فقیرانه اى خواهد داشت هر چند ثروتمند باشد)».
و نیز مى فرماید: «الرَّغْبَةُ مِفْتَاحُ النَّصَبِ; تمایل به دنیا(و آرزوهاى دراز) کلید درد و رنج است»!(1)
1- تصنیف الغرر، صفحه 314.