دو دلیل براى وجوب تعزیر مبتلایان به خودارضایى ذکر شده است:
دلیل اوّل: استمناء از گناهان کبیره است، و هر گناه کبیره اى تعزیر دارد، پس استمناء هم تعزیر دارد. جمله ى اوّل را «صغرى» و جمله ى دوم را «کبرى» و جمله ى سوم را «نتیجه» مى گویند.
امّا این که استمناء جزء گناهان کبیره است، برخى از روایاتى که در بخش اوّل گذشت دلالت بر این مطلب دارد. تعبیر به «هى من الفواحش» در مرسله علابن رزین(1) و عبارت «ذنب عظیم» در روایت احمدبن عیسى(2) و قرار دادن آن در ردیف لواط در حدیث ابوبصیر(3) و حکم به اجراى شلاق در روایت مربوط به تضییع نطفه(4) همه این ها دلالت مى کند که استمناء از کبایر است. بنابراین «صغرى» ثابت شد.
و امّا این که هر گناه کبیره اى تعزیر دارد، فقها این مطلب را در کتاب حدود پذیرفته و قبول کرده اند و اینجا جاى بحث از آن نیست، پس تعزیر براى استمناء، نتیجه ى صحیحى است.
سؤال: با توجّه به این که گناهان کبیره اى همچون دروغ و غیبت و رشوه خوارى و کم فروشى و تقلّب کردن کم نیست مرتکبان آن را شلاق نمى زنند؟
جواب: تعزیر فقط شلاّق زدن نیست، بلکه به معناى مطلق منع و بازداشتن از کارى است. و مراتبى دارد که در کتاب گستره ى تعزیر به طور مشروح بحث کرده ایم.
به تعبیر دیگر، تعزیر مرتبه اى از مراتب نهى از منکر است که تنها بر عهده ى حکومت اسلامى است برخلاف مرحله زبانى آن که وظیفه ى همه ى مردم است.
خلاصه این که: با توجّه به این که استمناء از گناهان کبیره است، مجازات آن تعزیر مى باشد.
دلیل دوم: دلیل دیگر بر این که مجازات خودارضایى تعزیر است، دو روایتى است که از حضرت على(علیه السلام) به دست ما رسیده و در مباحث قبل نیز به آن استناد شد. توجّه بفرمایید:
1. امام صادق(علیه السلام) فرمود:
«شخصى که خودارضایى کرده بود را (به منظور مجازات) خدمت حضرت على(علیه السلام) آوردند. حضرت به قدرى تازیانه بر دستش زد که سرخ شد»(5).
این روایت هر چند تصریح به انزال نکرده، ولى منصرف به صورتى است که استمناء منتهى به انزال شود، یا لااقل صورت انزال قدر متیقّن آن است. بنابراین، نمى توان با تمسّک به اطلاق روایت حکم به جریان تعزیر حتّى در صورت عدم انزال کرد.
2. امام باقر(علیه السلام) فرمود:
«شخصى که با آلت خود آنقدر بازى کرده بود که منتهى به انزال شده بود را خدمت امام على(علیه السلام) آوردند. آن حضرت به قدرى روى دستش زد که سرخ شد»(6).
در این روایت تصریح به انزال شده و قرینه خوبى است که روایت قبلى هم مقیّد به انزال گردد.
نتیجه این که مجازات استمناء تعزیر است و مقدار آن بستگى به نظر حاکم شرع دارد.
نکته: این که در بحث تعزیرات گفته مى شود: «تعزیر مقدار خاصّى ندارد، بلکه مقدار آن بستگى به نظر حاکم شرع دارد» معناى آن این نیست که حاکم شرع به هر شکلى که تمایل داشت مجرم را تعزیر کند، بلکه باید شرایط مختلف را در نظر بگیرد و طبق آن شرایط، مقدار آن را تعیین کند.
مثل این که مجرم پیر است یا جوان، مجرّد است یا متأهّل، سابقه دار است یا نه؟ نادم و پشیمان است یا نه، و دیگر شرایطى که جرم را سنگین یا سبک مى کند در نظر بگیرد، و بر اساس آن مقدار تعزیر را تعیین کند. چون مجرمین شرایط متفاوتى دارند.

 (1). وسایل الشیعه، ج 14، ابواب النکاح المحرم، باب 28، ح 5.
(2). وسایل الشیعه، ج 18، ابواب نکاح البهایم، باب 3، ح 4.
(3). وسایل الشیعه، ج 14، ابواب النکاح المحرم، باب 28، ح 4 و 7.
(4). وسایل الشیعه، ج 14، ابواب النکاح المحرم، باب 28، ح 4 و 7.
(5). وسایل الشیعه، ج 14، ابواب النکاح المحرم، باب 28، ح 3.
(6). وسایل الشیعه، ج 18، ابواب نکاح البهایم، باب 3، ح 2.