اگر یک یا چند راه جمع، که گفته شد، را پذیرفتیم تعارض بین روایات حل مى شود و روایات گروه اوّل بدون معارض دلالت بر حرمت استمناء مى کند وگرنه باید به سراغ اِعمال مرجّحات برویم و ببینیم
حق با کدام گروه از روایات است.
اوّلین مرجّح، شهرت است. هم شهرت فتوایى و هم شهرت روایى با گروه اوّل است. بلکه بالاتر از شهرت، اجماع فقهاى شیعه نیز بر حرمت استمناءست. علاوه بر این که گروه اوّل، که خودارضایى را تحریم کرده، هماهنگ با آیات قرآن است و گروه دیگر، مخالف آیات سوره ى مؤمنون و معارج است. البتّه همه ى این بحث ها در صورتى است که دو روایت مخالف سند معتبرى داشته باشد. در حالى که با اعراض مشهور، از حجّیت مى افتد و نوبت به تعارض نمى رسد.
نتیجه این که دو روایت معارض حجّیت ندارد و روایات دهگانه ى گروه اوّل به روشنى دلالت بر حرمت استمناء مى کند.