در داستان اصحاب السفینه نیز این تعارض دیده مى شود. پسر حضرت نوح با بدان بنشست و خاندان نبوّتش گم کرد. عذاب الهى نازل شد، ابرهاى تیره و تار صفحه آسمان را سیاه و ظلمانى و صداى رعد و برق فضا را منقلب کرد. بارش باران هاى سیل آسا از آسمان، و جوشش آب هاى فراوان از زمین نشان از عذابى فراگیر و خطرناک مى داد. حضرت نوح(علیه السلام) به یارانش دستور داد با یاد و نام خداوند سوار بر کشتى نجات شوند (بِسْمِ اللهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا)(1) سپس خطاب به فرزندش گفت: «(یَا بُنَىَّ ارْکَبْ مَّعَنَا وَلاَ تَکُنْ مَّعَ الْکَافِرِینَ);(2) پسرم! همراه ما سوار شو، و با کافران مباش!» امّا سوار شدن بر این کشتى مجوّز و پاسپورت مى خواهد و پاسپورت آن ایمان به خدا و جدا شدن از صف کفّار است. اى انسان! دفع ضرر احتمالى لازم است، مخصوصاً ضررى که از مرز احتمال تجاوز کرده و به سرحدّ یقین رسیده و نشانه هاى آن آشکار شده است. بنابراین، صف خود را از صف بى ایمان ها جدا کن و با ترنّم سرود ایمان بر کشتى نجات سوار شو. امّا پسر نوح که بر لجاجت و سماجت خود اصرار مى کرد پیشنهاد پدر را نپذیرفت و گفت: «(سَأَوِى إِلَى جَبَل یَعْصِمُنِى مِنَ الْمَاءِ);(3) به زودى به کوهى پناه مى برم تا مرا از آب حفظ کند!» حضرت نوح(علیه السلام) که خطر غرق شدن فرزند را کاملاً درک مى کرد فرمود:
«(لاَ عَاصِمَ الْیَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللهِ إِلاَّ مَن رَّحِمَ); امروز هیچ نگهدارى در برابر فرمان خدا نیست; مگر آن کس را که او رحم کند!» آرى! امروز تنها راه نجات ایمان آوردن و سوار شدن بر کشتى نجات است.
همان طور که حضرت نوح(علیه السلام) با فرزندش مشغول گفتگو بود تا شاید بتواند او را متقاعد کند و ایمان بیاورد و از هلاکت نجات یابد، موجى میان آن دو حایل شد و فرزند نوح در آب غرق شد. (فَکَانَ مِنَ الْمُغْرَقِینَ)(4) طوفان مأموریّت خود را انجام داد و تمام کسانى را که بر کشتى سوار نشده بودند غرق کرد. در پى آن، فرمان قطع طوفان نازل شد. به آیه 44 سوره هود توجّه کنید:
«(وَقِیلَ یَا أَرْضُ ابْلَعِى مَاءَکِ وَیَا سَمَاءُ أَقْلِعِى وَغِیضَ الْمَاءُ وَقُضِىَ الاَْمْرُ وَاسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِىِّ وَقِیلَ بُعْداً لِّلْقَوْمِ الظَّالِمِینَ); و گفته شد: اى زمین آبت را فرو بر! و اى آسمان (از بارش) خوددارى کن! و آب فرو نشست و کار پایان یافت و (کشتى) بر (دامنه کوهِ) جودى پهلو گرفت; و (در این هنگام) گفته شد: دور باد گروه ستمکار (از رحمت خدا!)».
در ادامه داستان، حضرت نوح(علیه السلام) در مورد فرزند غرق شده اش از خداوند سؤالى کرد، که در حقیقت نمونه اى از تعارض نسبت هاى مادّى و معنوى است. توجّه فرمایید:
«(رَبِّ إِنَّ ابْنِى مِنْ أَهْلِى وَإِنَّ وَعْدَکَ الْحَقُّ وَأَنْتَ أَحْکَمُ الْحَاکِمِینَ); پرودگارا! پسرم از خاندان من است; و وعده تو (در مورد نجات خاندانم) حق است; و تو بهترین حکم کنندگانى!»(5) خداوند متعال طبق آیه 40 سوره هود دستور داده بود که حضرت نوح(علیه السلام) از هر جفتى از حیوانات و همچنین خاندانش (اهلک) را سوار بر کشتى کند و این در حقیقت وعده خداوند براى نجات اهل (و خانواده) حضرت نوح(علیه السلام) بود. و با توجّه به این که فرزند نوح جزئى از خانواده اش بوده، این سؤال براى پیامبر خدا ایجاد شد که چطور او نجات نیافته و در طوفان غرق شده است!؟
خداوند در پاسخ فرمود:
«(یَا نُوحُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صَالِح فَلاَ تَسْأَلْنِ مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنِّى أَعِظُکَ أَنْ تَکُونَ مِنَ الْجَاهِلِینَ); اى نوح! او از اهل تو نیست! او عمل غیر صالحى است )=  فرد ناشایسته اى است(; پس آنچه را از آن آگاه نیستى از من مخواه; من به
تو اندرز مى دهم که از جاهلان نباشى».(6) یعنى چون فرزندت رابطه اش را با خداوند قطع کرده اهل تو محسوب نمى شود، و رابطه اش با خانواده ات نیز بریده شده است.
حضرت نوح(علیه السلام) که به اشتباهش پى برد خطاب به خداوند عرض کرد:
«(رَبِّ إِنِّى أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَسْأَلَکَ مَا لَیْسَ لِى بِهِ عِلْمٌ وَإِلاَّ تَغْفِرْ لِى وَتَرْحَمْنِى أَکُنْ مِّنَ الْخَاسِرِینَ); پروردگارا! من به تو پناه مى برم که از تو چیزى بخواهم که از آن آگاهى ندارم. و اگر مرا نیامرزى، و بر من رحم نکنى، از زیانکاران خواهم بود».(7)

(1). سوره هود، آیه 41.
(2). سوره هود، آیه 42.
(3). سوره هود، آیه 43.
(4). سوره هود، آیه 43.
(5). سوره هود، آیه 45 .
(6). سوره هود، آیه 46 .
(7). سوره هود، آیه 47 .