در میان پیامبران خدا(علیهم السلام) و دشمنانشان تفاوت هاى زیادى وجود داشت. یکى از مهمترین آنها این بود که انبیا بر منطق و استدلال و عقل تکیه مى کردند، ولى دشمنانشان بر تهدید، ارعاب، زور و شکنجه تکیه داشتند; که نمونه هاى فراوانى از آن در قرآن مجید و تاریخ انبیا به چشم مى خورد.
مثلاً حضرت ابراهیم(علیه السلام) خطاب به بت پرستان مى فرماید:
«(مَا هَذِهِ التَّمَاثِیلُ الَّتِى أَنْتُمْ لَهَا عَاکِفُونَ); این مجسّمه هاى بى روح چیست که شما همواره آنها را پرستش مى کنید؟».(1)
«(هَلْ یَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ); آیا هنگامى که آنها را مى خوانید صداى شما را مى شنوند؟».(2)
«(أَوْ یَنْفَعُونَکُمْ أَوْ یَضُرُّونَ); یا سود و زیانى به شما مى رسانند؟».(3)
بت پرستان در پاسخ گفتند: «(وَجَدْنَا آبَاءَنَا کَذَلِکَ یَفْعَلُونَ); ما پدران خود را یافتیم که چنین مى کنند!».(4)
حضرت فرمود: شما و پدرانتان همگى در گمراهى هستید و تقلید جاهل از جاهل جایز نیست. تنها یک نوع تقلید معقول و منطقى است و آن تقلید جاهل از عالم است، امّا بقیّه انواع تقلید از جمله تقلید جاهل از جاهل نه با عقل سازگار است و نه منطقى مى باشد.
مشرکان و بت پرستان که در مقابل منطق قوى و نیرومند حضرت ابراهیم(علیه السلام)واستدلال هاى ساده و در عین حال عمیق و متقن آن حضرت سخنى براى گفتن نداشتند، گفتند: «ابراهیم را در آتش بیفکنید و خدایانتان را یارى کنید»; آرى انبیا تکیه بر منطق دارند و دشمنان تکیه بر زور و تهدید.
حضرت موسى(علیه السلام) به سراغ فرعون رفت و او را به خداپرستى دعوت کرد. فرعون گفت: اگر دلیل روشن و مدرک قاطعى بر ادّعاى خویش دارى ارائه کن. حضرت موسى(علیه السلام) عصاى خود را بر زمین افکند، ناگهان اژدهاى آشکارى شد، (سپس) دست خود را از گریبان بیرون آورد همچون ماه درخشید.(5)
به فرعون گفت: این دلیل و معجزه من است. فرعون در مقابل این دلیل آشکار و معجزه حیرت آور گفت: «(لَئِنْ اتَّخَذْتَ إِلَهاً غَیْرِی لاََجْعَلَنَّکَ مِنَ الْمَسْجُونِینَ); اگر معبودى غیر از من برگزینى، مسلّماً تو را از زندانیان قرار خواهم داد!».(6) حضرت موسى(علیه السلام) تکیه بر معجزات الهى مى کند، امّا فرعون او را تهدید به زندان مى نماید.
در عصر و زمان ما نیز، شیعه در مقابل وهّابى هاى سلفى، استدلال هایى معقول، منطقى، متقن و قوى دارد، امّا آنها دست به تهدید، انفجار، کشتار و انواع و اقسام تبلیغات بى پایه و اساس مى زنند و به ما مى گویند: «چرا ضریح پیامبر و امامان(علیهم السلام) را مى بوسید، این کار شرک است» مى گوییم: «شما چرا حجرالاسود و جلد قرآن را مى بوسید» اگر این کار را به قصد احترام به قرآن و خانه کعبه مى کنید ما هم به قصد احترام به پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) و امامان معصوم(علیهم السلام) ضریح آن بزرگواران را مى بوسیم» آنها در پاسخ، مسجد شیعیان یا محلّ عزادارى عزاداران شیعه را منفجر کرده و علاقه مندان به خاندان عصمت و طهارت(علیهم السلام) را به قتل مى رسانند.
داستان مسیحیان و اصحاب اخدود نیز از همین قبیل است; حضرت مسیح(علیه السلام) براى حقّانیّت خویش به اذن پروردگار مرده را زنده کرده، و بیمارانِ لاعلاج را شفا مى بخشد، امّا پادشاه ستمگر یمن که از منطق و انصاف بیگانه است گودال هاى عظیمى از آتش آماده کرده، و به وسیله آن طرفداران حضرت مسیح(علیه السلام) را تهدید نموده، و آنهایى که تسلیمش نمى شدند را شکنجه مى کرد.

(1). سوره انبیا، آیه 52.
(2). سوره شعرا، آیه 72.
(3). سوره شعرا، آیه 73.
(4). سوره شعراء، آیه 74.
(5). برگرفته شده از آیات 106 تا 108 سوره اعراف مى باشد.
(6). سوره شعراء، آیه 29 .