حکم تبعید
در صورتجلسه کمیسیون حفظ امنیت اجتماعی شهرستان قم آمده است:
«آقای ناصر مکارم شیرازی، فرزند علی‌محمد، متولد 1305 شیراز، دارای شناسنامه شماره [4]20936 شیراز که به اتهام تحریک مردم بر ضد یکدیگر و اخلال نظم و آسایش عمومی در تاریخ 21/10/2536 [1356] از طریق کمیسیون حفظ امنیت اجتماعی شهرستان قم به مدت 3 سال اقامت اجباری در شهرستان چابهار محکوم گردید.»
آیت‌الله مکارم شیرازی در 21 دی 1356 به اولین تبعیدگاه خود، چابهار، اعزام شد. او درباره چگونگی این تبعید می‌گوید: «شب بود. هوا به شدت سرد و کاملاً تاریک شده بود. یک کامیون ارتشى در کنار ژاندارمرى در انتظار من و دو نفر دیگر از آقایان بود و براى هر نفر، دو مامور مسلح تعیین شده بود و چون وضع قم به شدت ناآرام بود، براى بیرون بردن ما زیاد عجله نشان مى‌دادند. [...] برزنت سقف و اطراف کامیون پاره بود و باد و برف به داخل ظلمتکده ماشین مى‌دوید و شاید برودت هوا به چند درجه زیر صفر رسیده بود. ماموران به نوبت پیاده مى‌شدند و خود را در مرکز پلیس گرم مى‌کردند، اما من احساس کردم نشستن در ماشین خطرناک است خوب بود پیاده مى‌شدیم و در بیابان در زیر برف راه مى‌رفتیم تا خون در بدنمان منجمد نشود، ولى موافق نبودند. آخرین فکرى که به نظرمان رسید این بود که در کامیون مرتباً دست و پاها را حرکت دهیم تا از خطر انجماد رهایى یابیم و فراموش نمى‌کنم که مدتها آثار ناراحتى آن شب در یک دست من باقى بود. [...] سرانجام پس از حدود پنجاه ساعت راه پیمودن به بندر چابهار، در مرز پاکستان و در ساحل دریاى عمان یعنى دورترین نقطه کشور رسیدیم؛ خسته و کوفته و بیمار گونه و در طول راه کراراً به یاد منشور جهانى اعلامیه حقوق بشر (و روز و هفته‌اى که در سال بدان اختصاص داده‌ایم) بودم! معلوم شد مامورین ما هم دل پردردى از اوضاع دارند، ولى بنا به اظهار خودشان راه فرار ندارند.»