خاطره‌ای از زندان
آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی در خاطرات خود از دوران زندان می‌گوید: «به هر حال، 45 روزی را که در زندان سپری کردیم، درسهای آموزنده‌ای آموختیم. اولاً، در روزهای اول نه غذای مطلوبی به ما می‌دادند و نه ملاقاتی با ما صورت می‌گرفت و نه پولی داشتیم که از بیرون برایمان غذا تهیه کنند. غذای زندان هم قابل خوردن نبود و ما به علت سختیهای دوران طلبگی، به راحتی از پس این موضوع برمی‌آمدیم.
ثانیاً در طول این مدت از وقتمان، بهترین استفاده را نمودیم. صبح و عصر دور هم جمع می‌شدیم و به بحثهای علمی می‌پرداختیم. نگهبانان زندان نیز از پشت دریچه زندان به گفتگوهای ما گوش می‌دادند که از سوی مسئولین زندان آمدند و تمام دریچه‌های زندان را تیغه کردند.
ثالثاً جهت تفریح، قرار شد اشعار فکاهی علیه طاغوت زمان به زبان فارسی، عربی و ترکی بخوانیم و بسیار هم جالب بود؛ به طوری که علمای بیرون از زندان وقتی به مسؤولین زندان اعتراض می‌کردند که روحانیون در زندان، در فشار به سر می‌برند، آنان جواب می‌دادند: شما خبر ندارید، اینها چه قدر می‌خندند و سرحال هستند.
رابعاً زندگی در آن فضای بسته و کوچک، بدون برنامه‌ریزی امکان نداشت. دوستان مرا به عنوان «هماهنگ‌کننده امور» انتخاب کردند و تا حد قابل ملاحظه‌ای اوضاع بهتر شد. روزی دیگر یکی از علمای بزرگ تهران برای ملاقات آمده بود. آقای فلسفی به عنوان سخنگوی زندانیان در جمع ماموران زندان گفت: من به رؤسای زندان می‌گویم که وضع زندانتان را درست کنید، امروز نوبت ماست، فردا نوبت شماست. اگر وضع زندان درست نشود، خودتان فردا به زحمت خواهید افتاد!!
آیت‌الله طاهرى خرم‌آبادى در خاطرات خود می‌گوید: «افرادی مثل آقایان فلسفی، مطهری و مکارم شیرازی [را] که در ایام عاشورا سخنرانی کرده بودند و دارای نقش زیادی در حرکت پانزده خرداد [بودند] تا یکی دو ماه در حبس نگه داشتند.»