متفرقات المطلب 5

الشیعة فی اللغة والإصطلاح

ما هو معنی الشیعة فی اللغة والإصطلاح؟

الشیعة لغة أتباع الرجل وأنصاره، وجمعها شیع، وأشیاع جمع الجمع
وأما في المصطلح عندما یقال الشیعة یقصد به من یحبّ علیا (علیه السلام) و أولاده، باعتبارهم أهل بیت النبی (صلی الله علیه و آله) الذین أوجب الله مودّتهم فی کتابه الحکیم

روّاد التشیّع فى عصر النبیّ صلى الله علیه و آله

من هم روّاد التشیّع فى عصر النبیّ صلى الله علیه وآله؟

عرف جماعة من کبار الصحابة بموالاة علیّ فی عصر رسول اللَّه(ص) مثل سلمان الفارسی القائل: بایعنا رسول اللَّه على النصح للمسلمین والائتمام بعلیّ بن أبی‏ طالب والموالاة له،وأبی سعید الخدری، وأبی ذر الغفاری، وعمّار بن یاسر، وحذیفة بن الیمان، وذی الشهادتین خزیمة بن ثابت، وأبی ‏أیّوب الأنصاری، وخالد بن سعید، وقیس بن سعد بن عبادة وغيرهم الكثير.

دلالة النّصوص علی وجود شیعة علی (ع) فی عصر الرسالة

هل النّصوص تدلّ علی وجود من كانوا يُعرفون بشیعة علی(ع) فی عصر الرسالة؟

إن الأخبار الواردة فی حقّ شیعة الإمام علی (ع) عن لسان النبیّ الأکرم- و الذین هم بالتالی شیعة لرسول اللَّه صلى الله علیه و آله- ترفع اللثام عن وجه الحقیقة، و تعرب عن التفاف قسم من المهاجرین حول الوصی، فکانوا معروفین بشیعة علیّ فی عصر الرسالة، و إنّ النبیّ الأکرم وصفهم فی کلماته بأنّهم هم الفائزون

الکتب المؤلّفة حول روّاد التشیّع

ما هي الکتب التي دونت حول روّاد التشیّع؟

من أراد أن یقف بشکل جلیّ على روّاد التشیّع فی کتب الرجال لأهل السنّة فیمکننا الإشارة إلى البعض منها أمثال:
1- الاستیعاب لابن عبد البرّ (ت 456 ه).
2- أُسد الغابة للجزری (ت 606 ه).
3- الإصابة لابن حجر (ت 852 ه).
وغیر ذلک من أُمّهات کتب الرجال المعروفة
پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

رسول الله(صلى الله عليه وآله)

إنَّ اللهَ عَزّوجلّ غافِرُ کلِّ ذنب، إلاّ رَجُلٌ اغتصَبَ أجِيراً أجرَهُ أو مَهْرَ امرأة

خداوند بزرگ هر گناهى را مى آمرزد مگر مردى را که مزد مزدبَرى يا کابين زنى را نپردازد

ميزان الحکمه، جلد 1، ص 38