گاه در بین نامه ها مردم انتقادها و اعتراضاتى به حضرت آقا مى کردند که اگر به ما مى کردند عصبانى مى شدیم و تحمّل نمى کردیم. امّا استاد با بردبارى و گشاده رویى مى شنید و منطقى پاسخ مى داد. از جمله این انتقادها ایمیلى بود که در تاریخ 12/11/1389 به شرح زیر به دست استاد رسید:
«با سلام خدمت مرجع بزرگوار، جناب آقاى مکارم شیرازى. من نمازهاى شما را که از صداوسیما پخش مى شود نگاه مى کنم. بنده کوچک تر از آنم که از شما انتقاد کنم، ولى شما در بعضى از نمازها، آیات سوره نصر را به صورت سؤالى مى خوانید، در حالى که طبق تحقیقى که درباره آن ها کردم سؤالى نیستند; کلماتى مانند «تواباً» و «افواجاً». در صورت امکان و صلاح دید، جواب بنده را بدهید. صمیمانه تشکر مى کنم».
استاد در جواب فرمودند: «ما به صورت سؤالى نمى خوانیم; بلکه به صورتى مى خوانیم که جزاى شرط (إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللهِ وَالْفَتْحُ) باشد. زیرا مردم طورى مى خوانند که جزاى شرط نیست».