بزرگان و اولیاء الله در هیچ حالى دست از تبلیغ دین و آیین خداوند برنمى دارند; در خانه، در سفر، در تبعید، در وطن، و خلاصه همه جا به وظیفه الهى خود عمل مى کنند. معظّم له که در طول نهضت اسلامى ملّت شریف ایران چندبار زندانى و تبعید شدند، در سال 1356 به شهرستان سنّى مذهب مهاباد تبعید گشتند (تا به گمان طاغوت توان فعالیّت دینى و انقلابى نداشته باشند). استاد مى فرمودند: «ارتباط ما با روحانیّون آن جا برقرار و رفت و آمدها شروع شد. ولى با کمال تعجّب، از شور و حال انقلاب در آن شهر خبرى نبود! به یکى از روحانیّون سرشناس آن جا گفتم: چرا شما حرکت و فعالیّتى نمى کنید؟ علماى شیعه را ببینید چطور قیام کرده اند! گفت: «شما دو سرمایه بزرگ دارید که ما نداریم:
1. مجالس سوگوارى و عزادارى سیدالشهدا(علیه السلام); که ضمن عزادارى، مسائل مذهبى، دینى، اجتماعى و سیاسى را نیز بیان مى کنید ولى ما چنین مجالسى نداریم و براى جمع کردن چند نفر با مشکل مواجهیم.
2. شما از نظر مالى به اداره اوقاف و دولت وابسته نیستید، بلکه مستقلّید و مخارج حوزه هاى علمیّه شیعه از خمس تأمین مى شود ولى ما وابسته ایم و با کوچک ترین اعتراضى حقوقمان را قطع مى کنند. به همین دلیل روحانیّون ما حرکت چشم گیرى ندارند».