هرچه مسئولیّت اجتماعى انسان ها بیشتر مى شود نظارت آن ها بر خانواده هایشان کمتر و کمرنگ تر مى گردد و شاید به همین دلیل تعدادى از فرزندان شخصیّت هاى بزرگ، خود بزرگ نبوده، بلکه برخى منحرف نیز شده اند و این زنگ خطرى است براى همه مسئولان که «(قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَاراً); خود و خانواده خویش را از آتش جهنّم نگه دارید».(1)
ولى مسئولیّت هاى مختلف مرجعیّت، ریاست شوراى عالى حوزه علمیّه قم، نوشتن تفسیر قرآن و نهج البلاغه، جلسات استفتائات، درس پرشکوه و عظیم خارج فقه، احداث ساختمان هاى علمى و مذهبى، رسیدگى به فقرا و مستمندان، نشر آثار علمى مختلف، و مانند آن، هیچ کدام استاد معظّم را از توجّه ویژه به فرزندان و خانواده بازنمى دارد. شاهد این مطلب، خاطره زیر است:
قرار شد نامه هاى علمى را یکى از آقازاده هاى ایشان جوابگو باشد. یعنى آن ها را خلاصه نموده، جواب پیشنهادى را نوشته و خدمت آقا برساند تا ایشان آن را تأیید یا اصلاح بفرمایند.
از آن جا که آقازده معظّم له هنوز ازدواج نکرده بود، استاد عزیز مرا فراخواند و فرمود: «فلانى! شما قبل از او نامه ها را ببین، نامه هایى که مسائل جنسى دارد، خودت جواب بده!»
و این مسأله درس بزرگى براى همه بزرگان است.

(1). سوره تحریم، آیه 6 .