بى شک، محبّت کردن و خوش اخلاقى و رفتار نیکو معجزه مى کند و به تعبیر قرآن مجید(1) آن قدر اثر دارد که گاه دشمن سرسخت را به دوست صمیمى تبدیل مى کند. شاهد این مطلب خاطره استاد است. توجّه فرمایید:
«زمان تبعیدم در مهاباد با یکى از علماى سنّى آن جا که پیرو مذهب شافعى بود مراوده و رفتوآمد داشتم. آن قدر با هم صمیمى بودیم که فرزندانش مرا عمو خطاب مى کردند. تا این که آن عالِم و فرزندانش به خارج از کشور مهاجرت کردند. مدّتى پیش درباره منزل مسکونى خود در مهاباد مشکلى داشتند که از من کمک خواستند. با بعضى از مسئولان تماس گرفتم و با مساعدت آن ها بحمدالله مشکل حل شد. پس از مدّتى فرزندانش اطّلاع دادند که پدرمان از دنیا رفته و گفتند: «از این به بعد شما پدر ما هستید!».
یک مرجع شیعى نه تنها در میان شیعیان، بلکه در بین فرزندان یک عالم سنّى چنان جایگاهى پیدا مى کند که او را همچون پدر خود مى دانند.