بعضى تصوّر مى کنند دین و ایمان فقط براى جهان آخرت کارایى دارد، در حالى که ما معتقدیم دین و مذهب براى این جهان نیز لازم است و جامعه بى ایمان جامعه سالمى نخواهد بود. ایمان، پلیس درونى است که در همه لحظات، همراه مؤمن است و او را از هرگونه کار ناشایستى منع مى کند.
استاد معظّم در ملاقات هاى عمومى و خصوصى اش با صحنه ها و وقایع متنوّعى مواجه مى شد و موارد جالب توجّه را براى دوستان نقل مى کرد. از جمله یک روز فرمودند:
«امروز شخصى به ملاقات ما آمد که در زمان طاغوت به دیگرى ظلمى کرده بود و الان به او دسترسى نداشت. پرسید: براى جبران این ظلم چه کنم؟ گفتم: توبه کن و از خداوند بخواه که او را نیز ببخشد. گفت: به این مقدار وجدانم راضى نمى شود. سپس اضافه کرد: براى جبران این گناه، هر ماه مبلغى از حقوقم را به نیّت او در راه خدا صدقه مى دهم. گفتم: کار بسیار خوبى است. سپس با رویى باز و خاطرى آسوده خداحافظى کرد و رفت».
چه چیزى جز ایمان مى تواند کسى را که هیچ شاکى خصوصى ندارد، با پاى خود به حضور حاکم شرع بیاورد تا به دنبال جبران خطاها و سبک کردن بار گناهانش باشد؟