نماز قضاء، نمازى را گویند که بعد از وقت خوانده شود.

مسأله 301- انسان باید نمازهاى واجب را در وقت معیّن آن بخواند و چنانچه خداى نکرده بدون عذر نمازى از او قضاء شود گناهکار است و باید توبه کرده و قضاى آن راهم بجا آورد.

مسأله 302- در دو مورد، بجا آوردن قضاى نماز، واجب است:

الف: نماز واجب را در وقت آن، نخوانده باشد.

ب: بعد از وقت متوجّه شود نمازى که خوانده است باطل بوده.

مسأله 303- کسى که نماز قضاء دارد، نباید در خواندن آن کوتاهى کند، ولى واجب نیست فوراً آن را بجا آورد.

مسأله 304- قضاى نمازهاى روزانه لازم نیست به ترتیب خوانده شود، ولى اگر نماز ظهر و عصر یا مغرب و عشاء یک روز باشد، باید به ترتیب بخواند.

مسأله 305- کسى که مى داند نماز قضاء دارد، ولى شماره آنها را نمى داند; مثلاً نمى داند چهارتا بوده یا پنج تا، چنانچه کمتر را بخواند کافى است.

مسأله 306- اگر شماره آنها را مى دانسته، ولى اتّفاقاً فراموش کرده است اگر مقدار کمتر را بخواند کفایت مى کند.

مسأله 307- نماز قضاء را با جماعت مى توان خواند، چه نماز امام جماعت أدا باشد یا قضا، و لازم نیست هر دو، یک نماز را بخوانند، مثلاً اگر نماز قضاى صبح را با نماز ظهر یا عصر امام بخواند، اشکال ندارد.

مسأله 308- اگر مسافرى که باید نماز را شکسته بخواند، نماز ظهر یا عصر یا عشاء، از او قضا شود، باید آن را دو رکعتى بجا آورد، اگرچه در شهر خودش باشد.

مسأله 309- در سفر نمى توان روزه گرفت، حتى روزه قضاء، ولى نماز قضاء مى توان بجا آورد.

مسأله 310- اگر در سفر بخواهد نمازهایى را که در غیر سفر قضاء شده است بجا آورد، باید نمازهاى ظهر و عصر و عشاء را چهار رکعتى قضاء کند.

مسأله 311- نماز قضا را در هر وقتى مى توان بجا آورد.