“TUR” SURƏSİNDƏ CƏNNƏT NEMƏTLƏRİ

Allah-taala “Tur” surəsində cənnət nemətlərini necə təsvir edir?

Bu ayələrdə həqiqətdə Cənnət əhlinin on dörd növ neməti sadalanmışdır:
1. Cənnət bağları (Cənnat). 2. Müxtəlif nemətlər (nəim). 3. Sevinc və şadlıq. 4. Cəhənnəm əzabından təhlükəsizlik. 5. Yemək. 6. Cənnətin içkilərindən zövqlə içmək. 7. Bir-birinin kənarında sıralanmış taxtlara söykənmək. 8. Hurilərdən olan həyat yoldaşları. 9. İmanlı övladların onlara qovuşması. 10. Müxtəlif çeşidli ləzzətli meyvələr. 11. İstədikləri qədər müxtəlif ətlər. 12. Pakizə şərabla dolu piyalələr. 13. Mirvari surətli xidmətçilər. 14. Nəhayət, bir yerə toplaşıb məclis təşkil etmək, keçmişləri xatırlamaq və hazırkı vəziyyətdən zövq almaq.
Bu nemətlərin bir qismi maddi, böyük bir qismi isə mənəvi nemətlərdir, lakin Cənnətin maddi və mənəvi nemətləri bunlardan ibarət deyil. Sadalananlar onun yalnız bir guşəsidir.

“ĞAŞİƏ ” SURƏSİNDƏ CƏNNƏT NEMƏTLƏRİ

Allah-taala “Ğaşiyə” surəsində Cənnət nemətlərini necə bəyan edir?

Allah-taala sözügedən ayələrdə ən azı yeddi nemətin adını çəkir: O gün (bəzi) üzlər (sevinc içində) şad və təravətli olar. Ali və uca məqamlı Cənnətdə olarlar. Orada əsla boş və bihudə bir söz eşitməzsən və eşitməzlər. Orada bulaqlar daim axır. O Cənnət bağlarında uca taxtlar var. Bulaqların kənarında gözəl piyalələr qoyulmuşdur. (Orada taxtlar üzərində) bir-birinin yanına düzülmüş yastıqlar var. Orada dəbdəbəli və çox gözəl xalçalar döşənmişdir.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الصّادقُ عليه السّلام :

بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .

امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.

بحارالانوار، ج 46، ص 108