صاف و صریح باید گفت: ارتباط با ارواح به دلائلى که ارائه خواهیم داد، امکان پذیر است و هیچ دلیلى بر انکار آن نداریم، ولى براى آن، شرایط و آمادگیهاى فراوان لازم است، و مانند هر کار دیگر، تخصّص و استعداد خاصّى مى خواهد، و بدون تخصّص، ممکن نیست.
گفتگوى ما (فعلاً) درباره موج میزگرد است که هرکس مایل باشد بتواند بدون هیچ گونه قید و شرط این «دستگاه ارزان قیمت مخابراتى عالم ارواح» را در خانه خود تهیّه کرده، وقت و بی وقت به وسیله آن، با جهان ارواح ارتباط برقرار سازد، و به آسانى ـ حتّى آسان تر از مراجعه به مطبّ یک پزشک ساده معمولى ـ با روح «بوعلى سینا»! تماس بگیرد و براى آقازاده و خانم زاده و سایر اهل بیت نسخه طبّى ـ بدون حقّ ویزیت! ـ از ابن سینا دریافت دارد.
حقیقت این است که ما این موضوع را به یک سرگرمى و بازیچه شبیه تر مى دانیم تا به یک واقعیّت!
مخصوصاً این روزها که کار میزگرد به ابتذال کشیده شده و تا سرحدّ یک وسیله خطرناک براى تصفیه حسابهاى شخصى، یا اثبات عقاید خصوصى و مسلکى، پیش رفته است، و مستمسکى براى دروغ بستن به این و آن شده است.
موج اخیر میزگرد ـ مثل خیلى چیزها ـ از سوغاتهاى غرب است که از نوشته ها و مجلاّت آنها ترجمه شده است.
مى گویند: در حدود 120 سال پیش این بازى در آمریکا بشدّت رواج یافت و مد روز شد، و اکنون(1) نیز وسیله بعضى از مجلاّت غرب زده ما این سرگرمى به ضمیمه مسائل خرافى بى اساسى مانند «مسئله تناسخ و بازگشت روح به بدن انسانى دیگر» در محیط ما رواج یافته است.
براى این که بدانید کار ارتباط با ارواح در محیط ما به کجا کشیده شده، و به چه صورتى درآمده است، مضمون یکى از نامه هایى که به دنبال آن دعوت عمومى، به دست ما رسیده است (با کمال معذرت) از نظر شما مى گذرانیم:
آقاى «ناشناسى» در نامه «بدون امضاى» خود مى نویسد:
ما هم به وسیله میزگرد با همان تشریفاتى که شما در مجله نوشته اید (بدون میخ و...) با ارواح تماس برقرار مى کنیم! منتها فرقى که کار ما با دیگران دارد، این است: پس از آن که تماس برقرار شد، قلم را به دست گرفته و نوک آن را روى کاغذ مى گذاریم، این قلم به وسیله روح متوفّى گردش کرده! پاسخ سؤالات ما را مى نویسد; امّا همه حروف را متّصل و سرهم مى نویسد(2) و گاهى هنگام احضار بعضى از ارواح، به جاى روح مورد نظر، روح مزاحمى مى آید!
مثلاً، روح یکى از فامیل را خواستیم، دستگاه به گردش آمد، امّا روح مزاحمى بود و ما سؤال و جوابهاى زیر را با او ردّوبدل کردیم; سؤال و جوابها چنین بود:
س ـ شما کى هستید؟
ج ـ یک سرباز اردنى که در جنگ شش روزه کشته شده ام!
س ـ شما قبر و محل دفن کجاست؟(3)
ج ـ من قبر ندارم!
س ـ شما از ما چه مى خواهید؟!
ج ـ احتیاج به خیرات دارم!
س ـ چى براى شما خیر کنیم؟
ج ـ شکرپنیر!!!
پس از آن که مقدارى شکرپنیر براى او فرستادیم، مجدّداً او را احضار نمودیم:
س ـ آیا خیرات که کردیم، رسید؟
ج ـ بله، ممنونم!
س ـ آیا اظهار تشکّر از ما نمى کنى؟!
ـ بعد دیدیم یک چیزها روى کاغذ منعکس گردید و بعد که ارتباط قطع شد، نگاه کردیم، دیدیم عکس خود را کشیده است، در حالى که سلام نظامى داده است!...(4)
این یک نمونه ابتذال مسئله ارتباط با میزگرد است; تو خود بخوان حدیث مفصّل از این مجمل!
