ایراد دیگرى که متوجّه عقیده تناسخ و بازگشت به زندگى جدید مى شود، این است که:
اگر این برنامه درباره همه افرادى که نیازمند به تکامل هاى تازه اى هستند صورت گیرد، باید همیشه از بین رفتن یک فرد، درست مقارن انعقاد نطفه دیگرى باشد; تا این روح پس از جدا شدن از بدن اوّل، به بدن دوم که در حال نطفه است انتقال پیدا کند.
حال اگر حوادثى مانند زلزله و امثال آن رخ دهد، و یا سیلهایى که در زمان کوتاهى عدّه زیادى را در کام خود فرو مى کشد، و از آن بالاتر جنگهایى مانند جنگهاى جهانى با آن همه تلفات فورى (مخصوصاً اگر بصورت جنگهاى اتمى مانند آنچه در شهرهاى ناکازاکى و هیروشیما در ژاپن گذشت باشد) و ناگهان عدّه زیادى جان بسپارند، تکلیف این همه ارواح چه خواهد شد!
با این که مى دانیم مسلّماً نطفه هائى به تعداد آنها در شرایط عادى منعقد نخواهد گردید، پس این ارواح بلاتکلیف مى مانند، و باید مانند مسافران مدّتها سرگردان شوند، و یا نوبت بگیرند و در این مدّت که ارواح، جسم اوّل خود را از دست داده و براى به دست آوردن جسم دوّم معطّل مانده اند، چه سرنوشتى خواهند داشت؟!
آیا هیچ کس مى تواند ادّعاکند که تعداد فرزندانى که نطفه آنها بسته مى شود، بامتوفّیات دائماً متعادل است در حالى که خلاف آن به گواهى آمار جنگها و تلفات ناشى از سیل و زلزله، اثبات گردیده است!(1)
اینها همه نشانه ضعف و ناتوانى این عقیده خرافى است که اسلام و ادیان آسمانى دیگر، قلم بطلان بروى آن کشیده اند.
