در آیات قرآن اشاره هاى گوناگونى درباره کوهها دیده مى شود که مى تواند پرده از روى حقایق جالبى بردارد.
( وَ أَلْقَى فِى الاَْرْضَ رَوَاسِىَ أَنْ تَمِیدَبِکُمْ; در زمین کوههائى افکند تا از حرکت ناموزون آن جلوگیرى کند).
( وَأَلْقَى فِى الاَْرْضَ رَوَاسِىَ أَنْ تَمِیدَبِکُمْ وَ أَنْهَاراً وَ سُبُلا لَّعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ و در زمین کوههایى افکند تا از حرکت ناموزون آن جلوگیرى کند و نهرها و راههایى (از میان کوهها) ایجاد نمود شاید هدایت شوید).
( وَ جَعَلْنَا فِیهَا رَوَاسِىَ شَامِخَات وَ أَسْقَینَاکُمْ مَّاءً فُراتاً; و در آن (زمین) کوههاى بلندى قرار دادیم و آب گوارا (از آنها) به شما نوشاندیم.
(... وَ الْجِبَالَ أَوْتَاداً; کوهها را میخهاى روى زمین قرار دادیم).
در این آیات چند موضوع جلب توجّه مى کند:
1ـ کوهها به منزله میخهایى هستند که قطعات زمین را از پراکندگى حفظ مى کنند.
2ـ کوهها مانع حرکات ناموزون و اضطراب و لرزش زمین هستند.
3ـ رابطه میان کوهها و فراهم شدن آب آشامیدنى وجود دارد. زیرا در دو آیه بلافاصله پس از ذکر کوهها مسأله آب مطرح شده است.
این نکات هر کدام از نکات اعجاز علمى قرآن به شمار مى روند، براى روشن شدن این حقیقت به توضیحات زیر توجّه فرمایید:
1ـ کوهها اسکلت زمین محسوب مى شوند با توجّه به ارتباط و پیوندى که کوهها از زیر به هم دارند، همانند یک زره محکم و پولادین براى زمین محسوب مى شوند.
اگر پوسته زمین از یک قشر نرم مانند شن و ... تشکیل شده بود به آسانى تحت تأثیر جاذبه نیرومند ماه قرار مى گرفت و در آن جزر و مد دائمى پدید مى آمد و در نتیجه دائماً در اضطراب و لرزش بود و حرکات ناموزون و ویران کننده اى بدتر از زلزله ها در آن وجود داشت.
هم اکنون با این که قشر محکمى آن را پوشانده باز حرکات جزر و مد در آن پیدا مى شود (هر بار حدود 30 سانتیمتر پوسته زمین تدریجاً بالا مى آید و پایین مى رود)
اکنون فکر کنید اگر پوسته زمین نرم بود آیا هرگز آرامشى که اکنون احساس مى کنیم وجود داشت؟
علاوه این پوسته محکم فشار موادّ مذاب درونى زمین را کنترل مى کند، اگر این شبکه نیرومند کوهها نبود زمین چهره دیگرى داشت، اگر امروز کوههاى آتشفشانى را در پاره اى از نقاط مى بینیم آن روز در همه جا مى دیدیم و فشار گازها و موادّ مذاب درونى دائماً آنها را مى لرزاند.
با توجّه به این حقایق آیا کوهها به منزله میخهاى زمین نیستند؟
