وَقَدْ رَجَعَ مِنْ صِفِّینَ فَأَشْرَفَ عَلَى الْقُبُورِ بِظَاهِرِ الْکُوفَةِ: فَقَدْ قُسِمَتْ، هَذَا خَبَرُ مَا عِنْدَنَا، فَمَا خَبَرُ مَا عِنْدَکُمْ؟ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى أَصْحَابِهِ فَقَالَ: أَمَا لَوْ أُذِنَ لَهُمْ فِی الْکَلاَمِ لاََخْبَرُوکُمْ أَنَّ (خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوَى).
 
امام(علیه السلام) از میدان (پرغوغا و مملو از تأسف) صفین باز گشته بود، به کنار قبرستانى که پشت دروازه کوفه بود رسید (رو به سوى آنها کرده) فرمود:
تقسیم شد. اینها خبرهایى است که نزد ماست، نزد شما چه خبر؟
سپس امام(علیه السلام) رو به سوى اصحاب و یاران کرد و فرمود:
«بهترین زاد و توشه (براى سفر آخرت) تقوا و پرهیزگارى است».(1)

 (1). سند گفتار حکیمانه:
مرحوم خطیب نویسنده کتاب مصادر مى گوید که گروهى از بزرگان که پیش از مرحوم سیّد رضى مى زیسته اند این کلام حکمت آمیز را در کتب خود نقل کرده اند; از جمله مرحوم صدوق در کتاب من لایحضره الفقیه و همچنین در کتاب امالى و ابن عبد ربه در عقد الفرید و صدر این کلام را طبرى در تاریخ خود در حوادث سنه 37 و نصر بن مزاحم در کتاب صفین و جاحظ در کتاب البیان و التبیین آورده اند بنابراین نیازى نیست که سخنان کسانى را که بعد از سیّد رضى مى زیسته اند در اینجا بیاوریم. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 15).
از بحارالانوار استفاده مى شود که امام(علیه السلام) این سخن را بعد از گفتار حکیمانه اش درباره «خباب بن ارت» که در حکمت 43 گذشت بیان فرموده به این گونه که «خباب» که از دوستان صادق امام(علیه السلام) بود در غیاب آن حضرت در کوفه وفات یافت هنگامى که امام(علیه السلام) از صفین باز مى گشت چشمش به قبرهایى در بیرون دروازه کوفه افتاد درباره آنها سؤال کرد گفتند یکى از آنها قبر «خباب بن أرت» است که در غیاب شما از دنیا رفت و وصیت کرد او را در بیرون دروازه کوفه دفن کنند (این در حالى بود که بسیارى از مردم عزیزانشان را در خانه خودشان دفن مى کردند) امام(علیه السلام) جمله حکمت آمیز 43 را درباره «خباب» فرمود; سپس نگاهى به مجموع آن قبور کرد و گفتار حکیمانه مورد بحث را بیان نمود. (بحارالانوار، ج 32، ص 553).