او دعوت به توحید کرد و مردم را از هر نوع شرک بر حذر داشت.

اعلام داشت که هر کس در گرو اعمال خویش است، آداب و رسوم خرافى را که از پریدن پرندگان گرفته تا طلوع و غروب ستارگان را در سرنوشت مردم مؤثر مى داست در هم کوبید، خداوند را با صفاتى معرفى کرد که با منطق عقل کاملا سازگار است.

با این که آن چنان نفوذ داشت که آب وضویش را نمى گذاشتند روى زمین بریزد و این زمینه هر نوع ادعایى (حتى ادعاى خدایى) را براى او فراهم مى ساخت ولى او هموراه خود را بنده خاضع خدا مى دانست.

تنها توصیفى که در نماز بدرقه نامش مى شود صفت بندگى خدا (عبده و رسوله)

او در یک جامعه فئودالیته و داراى زندگى طبقاتى خشن طرح یک جامعه بدون طبقات، و در یک محیط بردگى طرح آزادى تدریجى بردگان را ریخت، او در محیطى که «ناسیونالیسم» در محدودترین شکل خود یعنى شکل قبیله اى خودنمایى داشت طرح «حکومت جهانى» را ارائه داد و امکان عملى آن را نیز با ایجاد یک حکومت نیرومند نشان داد.

هر کس محتویات این دعوت را، مورد بررسى قرار دهد، نمى تواند باور کند که پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) یک فرد عادى و حتى یک انسان نابغه و متّکى به فکر خود بوده است بلکه مى داند او فقط پیامبر خدا بود.