مفسران در مورد بروز انسان ها در برابر خداوند در قیامت بیاناتى دارند:
بسیارى این آیه را به معنى بیرون آمدن انسان از قبرها دانسته اند.
ولى این احتمال وجود دارد که: «بروز» به معنى ظهور تمام وجود انسان و درون و برونش در آن صحنه است، همان گونه که در آیه 16 سوره «غافر» مى خوانیم: «یَوْمَ هُمْ بارِزُونَ لا یَخْفى عَلَى اللهِ مِنْهُمْ شَىْءٌ»؛ (روزى که همه آنها آشکار مى شوند و چیزى از آنان از خدا مخفى نمى ماند).
و در آیه 9 سوره «طارق» مى خوانیم:«یَوْمَ تُبْلَى السَّرائِرُ»؛ (روزى که اسرار درون هر کس آشکار مى شود).
به هر حال توصیف خداوند، در این حال به «قهّاریت» دلیل برتسلط او بر همه چیز و سیطره او بر درون و برون همگان، مى باشد.
در اینجا این سؤال پیش مى آید که: مگر چیزى در دنیا بر خدا مخفى است که در آنجا آشکار مى گردد؟ مگر خداوند از وجود مردگان در قبرها بى خبر است و یا اسرار درون انسان ها را نمى داند؟
پاسخ این سؤال با توجه به یک نکته روشن مى شود و آن این که: ما در این جهان، ظاهر و باطنى داریم و گاهى بر اثر محدود بودن علم ما، این اشتباه پیدا مى شود که خدا درون ما را نمى بیند، ولى، در جهان دیگر آن چنان همه چیز آفتابى و آشکار مى شود که، ظاهر و باطنى وجود نخواهد داشت، همه چیز آشکار است و حتى این احتمال در دل کسى پیدا نمى شود که: ممکن است چیزى از خدا مخفى مانده باشد.
به عبارت دیگر، تعبیر بروز و ظهور با مقایسه به تفکر ما است، نه با مقایسه به علم خدا.(1)