«درست است که از وقت طبیعى ازدواج ما مدت ها گذشته است ولى ما چگونه مى توانیم ازدواج کنیم با این که هنوز منزل شخصى نداریم.
هنوز اتومبیل سوارى نداریم.
هنوز شغل پردرآمدى به دست نیاورده ایم.
هنوز پول هنگفتى که جواب گوى هزینه هاى سنگین ازدواج، و هدایا و کادوهاى خانم عروس و بستگان و اقوام او باشد ذخیره نکرده ایم.
هنوز محل مناسب بزرگ و آبرومندى براى برگزارى جشن هاى ازدواج در نظر نگرفته ایم هنوز... و هنوز...!».
* «ما چگونه با ازدواج دخترمان موافقت کنیم با این که هنوز یک شوهر ایده آل، با درآمد کافى، شغل آبرومند، پست خوب، خانه و زندگى، خوش تیپ، فامیل دار و... به خواستگارى او نیامده و هر کس آمده غالباً فاقد یک یا دو تا از این شرایط بوده است!؟
به علاوه هنوز جهیزیه لازم تهیّه نکرده ایم و از وسایل منزل، فرش و مبل، یخچال و ماشین رختشویى و سرویس هاى مختلف غذاخورى، اتو و جارو برقى، چرخ خیاطى و... دو سه قلم کسرى داریم!
و البتّه با این وضع اقدام به ازدواج دختر، جز آبروریزى چیزى نیست! خدا از سر اجتماع ما نگذرد که این همه قید و بند بر پاى ما گذارده است...! چه کنیم شرایط سخت و مزاحم محیط به ما غیر از این اجازه نمى دهد».
* * *
اینها درد دل - یا صحیح تر عذر و بهانه هاى بنى اسرائیلى - جمعى از جوانان، دختران و پسران و پدران و مادران در مورد عدم اقدام به امر حیاتى ازدواج است، دانشمندى مى گوید: «زندگى دو قسمت بیش نیست: نیم اوّل به امید نیم دوّم، و نیم دوّم در حسرت نیم اوّل سپرى مى شود!».
و اگر به جاى کلمه «امید» کلمه «رؤیا» به کار بریم شاید عبارت رساتر باشد و بگوییم: نیم اوّل زندگى در رؤیایى نیم دوّم، و نیم دوّم در حسرت نیم اوّل تلف مى شود! نمونه روشن این موضوع همین مسأله ازدواج بسیارى از جوانان ماست. نیمى از عمرشان براى به دست آوردن همسر ایده آل تلف مى شود و نصف دیگر در حسرت ندانم کارى هاى نصف اوّل. به هر حال به این جوانان و به آن پدران و مادران باید گفت این قید و بندهاى غلط و مزاحم را کسى جز خود شما به دست و پاى شما نگذاشته است.
شمایید که یک مفهوم توخالى و صددرصد خیالى براى زندگى زناشویى درست کرده اید، و براى رسیدن به یک سعادت و خوشبختى «خیالى» سعادت و خوشبختى «واقعى» را از دست مى دهید.
مطمئن باشید این مرزها و خطوطى که براى سعادت خود ترسیم کرده اید هرگز شما را خوشبخت نخواهد نمود، و تمام آزمایش ها و تجربه ها نیز این حقیقت را ثابت کرده است.
این چشم و هم چشمى ها، این تقلیدهاى کورکورانه از یکدیگر، این اصالت بخشیدن به امور غیر اصیل، این عینک هاى گمراه کننده در دید صحیح زندگى، این توقعات پردامنه و بى انتها، این رؤیاهاى کاذب و سراب هاى فریبنده، آرى اینهاست که زنجیرهاى گران بر دست و پاى شما گذارده و شما را از انجام ضرورى ترین کار براى یک جوان باز مى دارد.
شما جوانان، شما پدران و مادران اگر کمى تصمیم و اراده و شهامت به خرج دهید و این زنجیرهاى اسارت، اسارت در چنگال وهم و خیال و رؤیا را پاره کنید و این بت ها را بشکنید آن گاه احساس خواهید کرد که چه اندازه آزادى روح، و راحتى پیدا کرده اید و سعادتمند و خوشبخت شده اید.
راستى شما چه کسى را پیدا مى کنید که در آغاز جوانى خانه و زندگى و همه چیزش جور بوده که چنین توقعى را درباره خودتان یا همسرتان پیدا کرده اید، هر کسى را مى بینید غالباً از صفر شروع کرده است. بله آنها که نسل اندر نسل ثروتمند و اشرافى بوده و پول مفتى به چنگ آورده اند شاید چنین باشند، امّا آنها هم چون غالباً افراد خودساخته نیستند خوشبختانه یا بدبختانه قدرت نگاهدارى اینها را نخواهند داشت.
کارها را سهل بگیرید، همین که شرایط ساده و عاقلانه ازدواج فراهم شد اقدام کنید.
به عقیده ما یک ازدواج بدون پیرایه و سهل و ساده اگر تعجّب نکنید حتّى با تحصیل هم کاملا سازگار است، مشروط به این که طرفین معناى ازدواج صحیح را درک کنند.
و نیز درک کنند که همه چیز جهان آفرینش تدریجى است و شرایط زندگى بهتر هم تدریجاً فراهم مى گردد و توقعات هم باید همیشه در حدود امکانات باشد.
جوانانى که به دنبال این تشریفات و رؤیاها در بیراهه ها سرگردانند، گویا فراموش کرده اند آنچه در ازدواج اصالت دارد مسأله وجود «دو انسان» است که یکدیگر را درک کنند و همچنین مفهوم صحیح زندگى را و به آن عشق بورزند.
صحیح وجود داشته باشد بقیه هیچ است و اگر هم وجود نداشته باشد مسلّماً بقیه هرگز خوشبختى نمى آفریند.
و به همین دلیل دستورات عالى مذهب ما براى انجام یک ازدواج صحیح هیچ چیز را، جز وجود دو انسان عاقل (دو همسر) که خواهان زندگى مشترک زناشویى با هم باشند شرط نمى داند امّا ببینید این مسأله ساده به چه روزى افتاده است؟!
نکته جالب توجّه این که زندگى ساده محصّلین علوم دینى و طلاّب جوان مى تواند الگوى عملى روشنى براى سایر جوانان باشد (دقّت کنید).
تقریباً 99 درصد این آقایان در ضمن تحصیل، اقدام به ازدواج مى کنند و با این که برنامه هاى درسى در حوزه هاى علمى کاملا سنگین است و تمام وقت آنها را اشغال مى کند چون اساس زندگى در این محیط ها با الهام از دستورهاى اسلام بر «سادگى» است، با همان کمک خرج مختصر که از بیت المال حوزه هاى علمى، به آنها داده مى شود، و یا با زراعت و کشاورزى و کار ساده اى که بعضى از آنان در ایّام تابستان دارند، و یا مانند اینها، زندگى خود را در دوران تحصیل با نهایت پاکى و سادگى اداره مى کنند بدون این که با عواقب شوم زندگى تجرّد روبه رو گردند و از این نظر کاملا احساس آرامش و خوشبختى مى کنند.
